نفس و قطره خون با دشمن بجنگيم. انديشه تسامح و تساهل، گفتمان با دشمنان و داشتن زندگى مسالمت آميز با آنها را به مغز خود راه ندهيم؛ چون اينها شعارهاى گزافه اى بيش نيستند و هرگز گفتمان بر جنگ پيروز نخواهد شد و هرگز شياطين و دشمنان حاضر نمى شوند دست از دشمنى با حق بردارند و از اين جهت، آخرين امام ما، حضرت بقية الله الاعظم(عجل الله تعالى فرجه الشريف)، با شمشير قيام مى‌‌كنند.

كسانى كه مى‌‌گويند دنيا خواهان جنگ نيست و خواهان گفتگوست، سرى به فلسطين بزنند و بنگرند كه در آنجا با مظلومان فلسطين چگونه گفتگو مى‌‌كنند! آيا حاضرند آنها را از كمترين حق خود برخوردار سازند؟ آيا در سايه طرفدارى از حقوق بشر و دموكراسى آمريكايى، بمب بر سر پير و جوان و حتى بچه‌‌هاى دبستانى نمى‌‌ريزند و كودكان شيرخواره را هدف تير قرار نمى‌‌دهند؟ آنان حتى انبارهاى آذوقه مردم را به آتش مى‌‌كشند و زراعت و باغات آنان را مى‌‌سوزانند و از هر طرف آنان را محاصره مى‌‌كنند، آن وقت به جان اين مردم گرسنه مى‌‌افتند. تا به كى ما فريب اين شياطين را بخوريم و در فكر تسليم شدن در برابر آنها باشيم؟ اگر آنان بر كشور ما مسلط شوند، تجربه تلخ افغانستان و عراق، در ايران تكرار خواهد شد. حال اگر بناست ما بميريم، چه بهتر كه در راه خدا و دفاع از ايمان وعقيده و دينمان شهيد گرديم. امروز تجربه افغانستان و عراق پيش روى ماست، فردا نوبت سوريّه و عربستان خواهد بود. بنابراين هم آموزه‌‌هاى دينى و هم تجارب تاريخى ايجاب مى‌‌كند كه مسلمانان در حفظ عزت و استقلال خود بكوشند و بر صبر و استقامت خود بيفزايند و به پيروزى نهايى و نصرت الهى اميدوار باشند.[1]