قالب را براى رفتار خودش بر نمى‌‌گزيند، و با وسايل پيشرفته‌‌تر و شيوه‌‌هاى آسان‌‌ترى غذا براى خود تهيه مى‌‌كند. اما روح رفتار آن حضرت همكارى با شوهر در تأمين نيازمندى‌‌هاى زندگى است كه بايد مورد تأسّى زنان ما قرار گيرد. يا اگر آن حضرت در شب عروسى خود پيراهن كرباس را كه لباس شب عروسى ايشان بود به فقير دادند و يا اگر فقير در خانه ايشان آمد و ايشان قرص نان جويى كه براى افطار خويش تهيه كرده بودند به فقير بخشيدند شكل رفتار ايشان، بخشش پيراهن كرباس و نان جو بوده است، اما روح و معناى رفتار آن حضرت بخشش بهترين لباس و بهترين غذايى است كه در دسترس ايشان بوده است. در آن زمان لباس كرباس بهترين لباس فاطمه زهرا(عليها السلام) و متناسب با سطح متوسط زندگى آن زمان بوده است. همچنين غذاى ايشان نان جو بوده كه هر كس زندگى متوسطى داشته از آن برخوردار مى‌‌شده است و فقرا و مستمندان گاهى به آن هم دسترسى پيدا نمى‌‌كردند. اگر كسى بخواهد به روح و معناى رفتار آن حضرت تأسّى كند، بايد بهترين لباس و غذاى خود و چيزى كه خود بدان نيازمند است را به فقير ببخشد، نه اينكه لباس كهنه و بى‌‌ارزش و يا مال اندكى را كه بدان رغبتى ندارد به فقير ببخشد و بر او منت هم بگذارد: لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتّى تُنْفِقُوا مِمّا تُحِبُّونَ وَ ما تُنْفِقُوا مِنْ شَيْء فَإِنَّ اللّهَ بِهِ عَلِيمٌ؛[1] هرگز به نيكى [راستين]دست نيابيد مگر آنكه از آنچه دوست داريد انفاق كنيد و هر چه انفاق كنيد خدا به آن داناست.

در روايات در احوالات اميرالمؤمنين(عليه السلام) آمده است كه آن حضرت نان جو خشك شده مى‌‌خوردند و به قدرى آن نان‌‌ها سفت بود كه حضرت با زانوى خود آنها را مى‌‌شكستند. در آن زمان، نان جو قوت مردم بوده و فقرا و مستمندان از آن نيز محروم بوده‌‌اند. از اين جهت به فقير و مسكينى كه نمى‌‌توانست نان تهيه كند، به عنوان زكات نان جو هم داده مى‌‌شد و همين نان جو نياز او را برطرف