كرديم و با ذكر اين مطلب كه در مواردى افراط و تفريط انجام مى‌‌گيرد و بايد كوشيد كه با روش صحيح عمل كرد جلسه را خاتمه داديم.

ضرورت مقابله با مظاهر كفر و ارتداد

وقتى در آغاز انقلاب داماد يكى از مراجع تقليد كه در حوزه تحصيل كرده بود احكام جزايى اسلام را مسخره مى‌‌كرد، تعجبى ندارد شخصى كه در حوزه درس نخوانده و با مبانى اسلامى آشنايى ندارد و از جايگاه يكى از پست‌‌هاى حساس كشور بگويد: «ما به دينى كه آزادى را تضمين نكند مرتديم!» آزادى را نيز چنين تفسير كرده‌‌اند كه «هر وقت مردم خواستند حكومت و نظام اسلامى را براندازند، هيچ تنشى در جامعه پديد نيايد». معناى اين سخن اين است كه در صورتى ما اسلام را قبول داريم و به آن ايمان خواهيم داشت كه اجازه دهد ما ريشه‌‌اش را بكنيم. اما اگر اسلام به ما اجازه ندهد كه نظام اسلامى را براندازيم و احكام اسلامى را تعطيل كنيم، آن را قبول نداريم چون آزادى مردم را تأمين نكرده است. وقتى كسانى احكام جزايى اسلام را مسخره مى‌‌كنند و يا كسانى در لباس روحانيت مى‌‌گويند حكم بريدن دست دزد تنها يك حكم بازدارنده است و اگر راه ديگرى براى جلوگيرى از دزدى وجود داشته باشد، ديگر نبايد دست دزد را قطع كرد، به واقع خط بطلان مى‌‌كشند روى احكام ضرورى اسلام كه با نص قرآن ثابت شده‌‌اند و اين خود نمودى از كفر و خروج از ايمان است. چون فاصله بين كفر و ايمان اندك است و ممكن است افرادى به راحتى از سلك ايمان خارج گردند و به سلك كفر درآيند و چنين تغيير و تحولى در آخرالزمان فراوان رخ مى‌‌دهد؛ چنان كه امام صادق(عليه السلام) درباره احوال مردم در آخر الزمان فرمودند: اِنَّ الْعَبْدَ يُصْبِحُ مُؤْمِناً و يُمْسى كافِرا؛[1] (در آخر الزمان) انسان صبح مؤمن است و شب كافر مى گردد.