ضرورت تبيين عُقلايى ولايت

به بهانه اين ايّام مبارك، چه خوب است بكوشيم درباره بعضى از معارف اهل بيت(عليهم السلام) بحث و گفت و گو كنيم و از خدا بخواهيم كه در پرتو انوار اهل بيت(عليهم السلام)، معرفت و محبّت ما را به خود و اولياى خودش افزون‌تر كند. روابط ما با اهل بيت(عليهم السلام) با مفاهيمى از قبيل امامت، ولايت، مودّت، محبّت، تشيّع و مفاهيمى از اين قبيل مطرح مى‌شود.

الحمدللّه ما مشمول بزرگ ترين نعمت‌هاى خدا، يعنى ولايت اهل بيت(عليهم السلام) هستيم؛ در قلب به آن‌ها عشق مىورزيم، و مودّت و محبّت خود را به اهل بيت(عليهم السلام) در عمل ظاهر كنيم. همه اين‌ها درست است؛ امّا اين ارتباطات چگونه بايد تقويت شود، و تقويت اين ارتباط مقدّس چه تأثيرى بر سعادت ما مى‌نهد و چه جايگاهى در مجموعه معارف اسلامى دارد؟ مى‌دانيم معارفى كه خداى متعالى به وسيله پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) نازل فرموده، مجموعه هماهنگ، منسجم و متناسبى است كه هركس بيش‌تر با اين معارف آشنا باشد، ارتباط و انسجام و هماهنگى آن‌ها را بهتر درك مى‌كند. جايگاه ولايت اهل بيت(عليهم السلام) ميان مجموعه معارف اسلامى كجا است؟ چطور است كه انسان اگر اين ولايت را داشته باشد، به كمال و مقام‌هاى عالى مى‌رسد و اگر نداشته باشد، از كمالات و مقام‌ها محروم مى‌شود. ولايت در حركت تكاملى انسان، داراى چه جايگاه و نقشى است؟

روايات عجيبى درباره ولايت اهل بيت(عليهم السلام) وارد شده است؛ رواياتى فراوان در ستايش كسانى كه داراى اين ولايت هستند و نيز رواياتى كوبنده در سرزنش كسانى كه از اين نعمت محرومند. همه ما كم و بيش اين روايات را شنيده ايم و به آن‌ها معتقديم؛ امّا امروز زمانه‌اى است كه بايد درباره معارف و اعتقادات بيش‌تر حسّاس باشيم. شايد در همين زمان نيز قشرهايى از مردم هستند كه با شنيدن يا خواندن چند روايت در فضايل