ترجمه آيات اين است كه بعضى از مردم، براى خدا همتايانى مىگيرند و آنها را همانند خدا دوست مىدارند؛ امّا مؤمنان، عشقشان به خدا بيشتر از هر چيزى است. كسانى كه ستم مىكنند و معبودى غير از خدا را برمى گزينند، هنگامى كه عذاب را ببينند، خواهند دانست كه نيرو فقط مخصوص خدا است و خدا شديدالعذاب و سخت كيفر است. در آن هنگام، پيشوايان از پيروان خود بيزارى مىجويند؛ كيفر الاهى را مشاهده مىكنند و پيوندهايشان از هم گسسته و دستشان از همه جا كوتاه مىشود. پيروان در آن هنگام مىگويند: «اى كاش ما هم بازگشتى مىداشتيم تا از رهبران گمراهمان بيزارى مىجستيم؛ چنان كه آنها امروز از ما بيزارى جستند». بدين ترتيب، خدا اعمال ايشان را به صورت حسرت زايى به آنها نمايش مىدهد و آنها از آتش خارج شدنى نيستند.
اين آيات شريف كه پس از آيات توحيدى[2] قرار گرفته اند به كسانى اشاره مىفرمايد كه از راه درست منحرف شده و به معبودهاى ديگرى گرايش يافته اند. ممكن است به نظر برسد منظور از «اتّخاذ انداد» اين است كه كافران، كسانى را در زمين به صورت شريك در