وگرنه به هزاران غرور مبتلا مى‌شديم و خيال مى‌كرديم خيلى چيزها را مى‌فهميم. در مرتبه اوّل، قرآن به ما فرموده است:

وَ ما أُوتِيتُمْ مِنَ الْعِلْمِ إِلاّ قَلِيلاً.^[1]

و جز اندكى از دانش به شما داده نشده است.

و در مرتبه بعد، خود اهل‌بيت(عليهم السلام) فرموده اند كه مقام ما بسيار بالاتر از آن است كه شما بفهميد. به هر حال، به بركت تعليم آن‌ها فهميديم آن‌ها در چنان اوجى هستند كه اگر ما هزاران سال با تندروترين مركب‌ها نيز حركت كنيم، به آن جا نخواهيم رسيد.

از سوى ديگر نبايد چنين توهّمى پيش آيد كه چون نمى توانيم بدان قله رفيع برسيم، پس بايد همه چيز را رها كنيم. همان درجه از معرفت كه به بركت آموزه‌ها و راهنمايى‌هاى اهل‌بيت(عليهم السلام) قابل دستيابى است، آن قدر عظمت دارد كه تمام جهان مادّى در برابر آن بى ارزش است .

نمى گويم مى‌توانيم به مقام معصوم(عليه السلام) برسيم؛ امّا همان مقامى كه در سايه هدايت‌گرى اين انوار پاك مى‌توانيم بدان دست يابيم، آن قدر بزرگ است كه تمام اين جهان با همه عظمتش در برابر آن، هيچ بها و ارزشى ندارد.^[2]

زيانكارترين مردم

يادآورى اين حقايق در اين جهت مى‌تواند مفيد باشد كه ارزش عمرمان را بهتر بدانيم. آيا حيف نيست چنين عمرى كه مى‌تواند ما را به چنان مقام والايى برساند، براى به دست آوردن يك مشت خشت و گل يا چند پاره آهن صرف شود؟ فرض كنيد كسانى كه