خداوند متعالى در قرآن كريم مى‌فرمايد:

وَ كَأَيِّنْ مِنْ نَبِيّ قاتَلَ مَعَهُ رِبِّيُّونَ كَثِيرٌ فَما وَهَنُوا لِما أَصابَهُمْ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَ ما ضَعُفُوا وَ مَا اسْتَكانُوا وَ اللّهُ يُحِبُّ الصّابِرِينَ وَ ما كانَ قَوْلَهُمْ إِلاّ أَنْ قالُوا رَبَّنَا اغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا وَ إِسْرافَنا فِي أَمْرِنا وَ ثَبِّتْ أَقْدامَنا وَ انْصُرْنا عَلَى الْقَوْمِ الْكافِرِينَ^[1]

چه بسيار پيامبرانى كه مردان الاهى فراوانى به همراهشان نبرد كردند و از هر رنجى كه در راه خدا ديدند، نه سستى ورزيدند و نه ضعف و زبونى نشان دادند و خداوند، شكيبايان را دوست مى‌دارد. سخنشان فقط اين بود كه پروردگارا! گناهان ما را ببخش و از تندروى‌هاى ما در كارها در گذر! گام‌هاى ما را استوار بدار و ما را بر جمعيت كافران پيروز كن!

واژه «ربّيّون» در اين دو آيه شريف به مردمى خداپرست اشاره دارد كه مخلصانه در ركاب پيامبران با كافران و مشركان جنگيدند. ربّيّون در زمانه ما، مصداق تامى غير از بسيجيان ندارد و تمام ويژگى‌هايى كه در اين دو آيه درباره «ربّيّون» بيان شده، گويا در شأن بسيجيان ما نازل شده است.

پس از زمان پيامبر(صلى الله عليه وآله)، شاهد قيام‌هاى الاهى فراوانى بوده ايم؛^[2] امّا هيچ يك از آن‌ها مصداق «ربيّون كثير؛ مردانِ الاهى فراوان» نبوده است تا جايى كه به طور يقين مى‌توان گفت: اگر از عصر پيامبر بگذريم، كامل ترين مصداقِ «ربّيون كثير»، بسيجيان مخلص ما در ايران اسلامى بوده اند.

همان گونه كه از روايات برمى آيد، ياوران راستين امام زمان ارواحنا فداه نيز مصداقِ تامّ «ربّيّون كثير» بوده، داراى ويژگى‌هاى خاص ايشان هستند.