بيت(عليهم السلام) بهره مندند. در اين ميان، مردم شهر قم در انجام وظايفشان توفيق بسيارى يافته اند. آنان مردمى هستند كه جانشان را براى اسلام و مكتب تشيّع، به اميد ظهور حضرت صاحب الامرعجل الله تعالى در طَبَق اخلاص گذاشته اند.[1] مردم اين كشور، سالها مبارزه كردند تا اين كه خداوند، پيروزى را به آنها عطا فرمود و نظام طاغوت را به دست ايشان سرنگون كرد و نظام مقدّس اسلامى را در اين كشور برقرار ساخت.
ما در برابر آن پاكباختگان كه يا خودشان در جبهههاى جنگ شركت كرده يا عزيزان و اقوامشان را به ميدان جنگ فرستاده و توانسته اند در دوران هشت سال دفاع مقدّس، حماسه سازى و افتخارآفرينى كنند، جز اين كه سر تعظيم فرود آوريم و براى شهيدان آنها دعا كنيم و براى بازماندگان و جانبازانشان شفا بطلبيم، چاره ديگرى نداريم. آنان از سخنان بندهاى مثل من بى نيازند. آنها راهشان را شناخته اند و با قلوبى نورانى به طور كامل به وظايفشان آگاهند؛ امّا بايد به نوجوانان و جوانانى كه زمان انقلاب و خاطرههاى دوران جنگ را درك نكرده اند، مطالبى مختصر تذكّر داده شود.
سفارش به جوانان و نوجوانان ولايى
درباره وجود ولى عصر عجل الله تعالى فرجه الشريف، مطلب فراوان است و بحمداللّه، كتابهاى فراوانى در اين زمينه نوشته شده، و در دسترس مردم قرار گرفته است. بسيارى از اين مطالب، با اين كه بارها تكرار شده، باز هم مفيد و راهگشا است. دوست دارم در اين
[1] امام صادق(عليه السلام) ضمن حديثى معجزه گون، با اشاره به نقش عظيم اهل قم در زمينه سازىِ ظهور امام زمان، ايشان را قائم مقامان حضرت ولى عصر(ارواحنا فداه) در روى زمين معرّفى مىفرمايد: «زود باشد كه كوفه از اهل ايمان خالى، و علم در آن، همچون مارى كه در حفره خويش فرو مىرود، پنهان شود؛ آن گاه در شهرى به نام قم سر برآورد و اين شهر، سرچشمه و معدن علم و فضيلت در عالم شود تا جايى كه هيچ فردى، حتّى دختران در حجلهها، ضعيف و دور از دين باقى نمانند. چنين وضعيتى در نزديكى ظهور قائم ما پديدار مىشود؛ پس خداى متعالى قم و اهل آن را قائم مقام حجّت خويش در روى زمين قرار مىدهد و اگر به غير اين باشد، هيچ حجّتى بر روى زمين باقى نمى ماند و زمين اهلش را در هم فرو مىبرد. علم، از شهر قم به شرق و غرب عالم گسترش يابد و حجّت بر همه تمام شود و هيچ كس در روى زمين نماند، مگر آن كه علم و دين به او رسيده باشد. در آن هنگام است كه قائم، ظهور خواهد فرمود و سبب نزول قهر و خشم و انتقام خداوند از منكِرانِ حجّت خواهد شد. همانا خداوند از بندگان، مگر پس از انكار حجّت، انتقام نمى گيرد». (علامه مجلسى، بحارالانوار، ج 60، ص 213، ح 23)