تطهير عواطف و پاك كردن عشق و محبّت از ناخالصى‌ها، مولايمان صاحب الزّمان(عليه السلام) را (هر چند روزى چند لحظه) خالصانه ياد كنيم يا دعاى عهد حضرت را با همين نيّت بخوانيم يا توسّلى خالصانه به حضرت داشته باشيم و خطاب به مولايمان بگوييم: در ازاى اين توسّل چيزى از شما نمى خواهم؛ بلكه چون شما را دوست دارم، مى‌خواهم به ياد شما باشم. چنين عبادتى بر صد سال عبادتى كه با نيّت‌هاى ديگر انجام بگيرد، برترى دارد و انسان را بيش‌تر بالا مى‌برد. اگر كارهاى خالصانه در زندگانى كسى مداومت يابد، توفيق او بيش‌تر و بيش‌تر مى‌شود تا جايى كه محبّت خالصانه، تمام زندگى او را فرا مى‌گيرد و به جايى مى‌رسد كه مى‌گويد:

إِنَّ صَلاتِي وَ نُسُكِي وَ مَحْيايَ وَ مَماتِي لِلّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ.^[1]

نماز و تمام عبادت‌هاى من و زندگى و مرگم، همه براى خداوند، پروردگار جهانيان است.

در مناجات شعبانيه از خداوند چنين مى‌خواهيم:

إِلهِى هَب لِى كَمالَ الإِنقِطَاعِ إِليكَ.

خدايا! چنان كن كه از همه چيز و همه كس جز تو بِبُرم.

وَ أَلحِقنِى بِنُورِ عِزِّكَ الأَبهَج فَأَكونَ لَكَ عَارِفاً وَ عَن سِوَاكَ مُنحَرِفاً.^[2]

خدايا! مرا به نور مقام عزّتت كه بهجت و نشاطش از هر لذّت ديگر بالاتر است، ملحق كن تا آن كه فقط شناساى تو باشم و از غير تو روى گردانم.

تقديم جار و مجرور، مفيد حصر است. فَأَكونَ لَكَ عَارِفاً وَ عَن سِوَاكَ مُنحَرِفاً؛ يعنى تا فقط تو را بشناسم و از غير تو روى بگردانم.

اين مناجات‌ها را به ما آموخته اند تا بخوانيم و بفهميم و به دنبالش برويم. بكوشيم چنين رابطه خالصانه و عاشقانه‌اى را بين خود و خدا و اولياى خدا برقرار كنيم. چنين امرى شدنى است؛ امّا همّت مى‌خواهد.