انتخاب و گزينش كارها ايفاء مىكند. و در واقع، عامل اصلى در تعيين خطّ مشى زندگى را نوع نگرش و بينش و شناخت انسان، نسبت به حقيقت خود و كمال و سعادتش تشكيل مىدهد و كسى كه حقيقت خود را تنها مجموعهاى از عناصر مادّى و فعل و انفعالات پيچيده آنها مىپندارد و حيات خود را منحصر به چند روزه زندگى دنيا مىانگارد و لذت و سعادت و كمالى را وراى بهره هاى مربوط به همين زندگى نمىشناسد، رفتارهاى خود را به گونهاى تنظيم مىكند كه تنها نيازهاى دنيوى و خواسته هاى اين جهانيش را تأمين كند، اما كسى كه حقيقت خود را فراتر از پديده هاى مادّى مىداند و مرگ را پايان زندگى ندانسته، آنرا نقطه انتقال از جهان گذرا به جهان جاودانى مىشناسد و رفتارهاى شايسته خود را وسيلهاى براى رسيدن به سعادت و كمال ابدى مىشمارد، برنامه زندگيش را به گونهاى طرح و اجراء مىكند كه هر چه بيشتر و بهتر براى زندگى ابديش سودمند باشد. و از سوى ديگر، سختيها و ناكاميهاى زندگى دنيا، او را دل سرد و نااميد نمىكند و از تلاش در راه انجام وظايف و كسب سعادت و كمال ابدى، باز نمىدارد.
تأثير اين دو نوع انسان شناسى، منحصر به زندگى فردى نيست بلكه در زندگى اجتماعى و رفتارهاى متقابل افراد نسبت به يكديگر نيز تأثير بسزائى دارد و اعتقاد به حيات اخروى و پاداش و كيفر ابدى، نقش مهمى را در رعايت حقوق ديگران و احساس و ايثار نسبت به نيازمندان، بازى مىكند و در جامعهاى كه چنين اعتقادى زنده باشد براى اجراى قوانين و مقررات عادلانه و جلوگيرى از ظلم و تجاوز به ديگران، كمتر نياز به اِعمال زور و فشار خواهد بود. و طبعاً در صورتى كه اين اعتقاد، جهانى و همگانى شود، مشكلات بين المللى هم بصورت چشمگيرى كاهش خواهد يافت.
با توجه به اين نكات اهميّت مسأله معاد و ارزش پژوهش و تحقيق درباره آن، روشن مىشود، و حتّى اعتقاد به توحيد، به تنهائى (و بدون اعتقاد به معاد) نمىتواند تأثير كامل و گستردهاى در بخشيدن جهت مطلوب به زندگى داشته باشد. و از اينجا راز اهتمام اديان آسمانى و بخصوص دين مقدّس اسلام به اين اصل اعتقادى، و تلاش فراوان انبياء الهى براى راسخ كردن اين عقيده در دلهاى مردم، آشكار مىگردد.
اعتقاد به زندگى اخروى در صورتى مىتواند نقش خود را در جهت دادن به رفتارهاى