در قرآن كريم، گروهى از پيامبران خدا بعنوان «اولوالعزم» معرفى شده اند1 ولى ويژگيهاى آنان مشخص نشده است. و به حسب آنچه از روايات اهل بيت (عليهم الصلوة و السلام) بدست مىآيد پيامبران اولوالعزم پنج نفر بودهاند به اين ترتيب: حضرت نوح، حضرت ابراهيم، حضرت موسى، حضرت عيسى و حضرت محمد بن عبدالله (عليهم الصلاة و السلام)2. و ويژگى ايشان علاوه بر صبر و استقامت ممتاز كه در قرآن كريم نيز به آن، اشاره شده اين بوده كه هر كدام از ايشان كتاب و شريعت مستقلى داشتهاند و پيامبران معاصر يا متأخر، از شريعت آنان تبعيّت مىكردهاند تا هنگامى كه يكى ديگر از پيامبران اولوالعزم، مبعوث به رسالت مىشد و كتاب و شريعت جديدى مىآورد.
ضمناً روشن شد كه اجتماع دو پيامبر در زمان واحد، ممكن است چنانكه حضرت لوط، معاصر حضرت ابراهيم (عليهما السلام) بود و حضرت هارون با حضرت موسى (عليهما السلام) به پيامبرى رسيد و حضرت يحيى در زمان حضرت عيسى (عليهما السلام) مىزيست.
چند نكته
در پايان اين درس به چند نكته پيرامون مسأله نبوت فهرست وار اشاره مىكنيم:
الف- پيامبران خدا يكديگر را تصديق مىكردهاند و به آمدن پيامبرى بشارت مىداده اند3. بنابراين، اگر كسى ادعاى نبوت كرد و پيامبران پيشين يا معاصر را تكذيب نمود دروغگو خواهد بود.
ب- پيامبران خدا اجر و مزدى بر انجام وظايف پيامبرى، از مردم نمىخواستند4 و تنها