مى‌فرمايد: ذَرْهُمْ يَأْكُلوُا وَ يَتَمَتَّعوُا وَ يُلْهِهِمُ الاَْمَلُ فَسَوْفَ يَعْلَموُنَ؛[1] آنها را به حال خود رها كن تا بخورند و برخوردار شوند و آرزوها آنان را سرگرم كند. و يا مي‌فرمايد: وَ الَّذِينَ كَفَروُا يَتَمَتَّعوُنَ وَ يَأْكُلُونَ كَمَا تَأْكُلُ الاَْنْعَامُ وَ النَّارُ مَثْوىً لَهُمْ؛[2] و كسانى كه كافر شده‌اند، بهره مي‌برند و همانند چارپايان به خوردن مشغولند و جايگاه آنان آتش است.

پس چيزى كه باعث امتياز انسان از حيوان است و او را از ساير حيوانات، برتر و لايق كرامت الهى و اين خطاب مي‌گرداند كه: وَ لَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِى ءَادَمَ وَ حَمَلْنَاهُمْ فِى الْبَرِّ والْبَحْرِ وَرَزَقْنَاهُمْ مِنَ الطَّيِّبَاتِ وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَى كَثِير مِمَّنْ خَلَقْنَا تَفْضِيلا؛[3] و به راستى ما فرزندان آدم را گرامى داشتيم و آنان را در خشكى و دريا [بر مركب‌ها] نشانديم، و از چيزهاى پاكيزه به ايشان روزى داديم، و آنها را بر بسيارى از آفريده‌هاى خود برترى داديم، همان ايمان و معرفت است.

قرآن در جايى مي‌فرمايد: بدترين حيوان‌ها آنان هستند كه كفر مى‌ورزند و ايمان نمى‌آورند؛[4] و در جاى ديگر مي‌فرمايد: بدترين حيوان‌ها كر و لال‌هايى هستند كه تعقل نمى‌كنند.[5] با مقايسه اين دو آيه به اين نتيجه مي‌رسيم كه ديدن مطلوب براى انسان، فقط ديدن با همين چشم ظاهر نيست. چه بسا كه چشم‌ها بينا هستند، اما دل‌ها كورند. انسان عاقل بايد قبل از هر چيزى، موقعيت و جايگاه خويش را در نظام هستى بشناسد و بداند كه از كجا آمده است، در كجا زندگى مي‌كند و به كجا خواهد رفت. اينها سؤالاتى است كه انسان را از غفلت خارج مي‌كند و انسان مادام كه در مبدأ و معادش فكر نكند، عاقل نيست و در حقيقت نوعى از حيوانات است كه مثل آنها مي‌خورد و مي‌خوابد.