اصلاح از ديدگاه منافقان

از قديم الايام سوء استفاده از اين قبيل واژه ها، به كار بردن ناصحيح و مغالطه كردن در مورد آن ها يكى از شيوه هاى منافقان بوده است. منافقان افرادى دو چهره هستند و هميشه به گونه اى حرف مى‌زنند كه براى هر دو طرف قابل توجيه باشد. نفاق يعنى همين دو چهرگى، آنان هميشه بين حق و باطل و از روى مرز حركت مى‌كنند، نه حق صِرف و نه باطل صِرف، براى اين كه اگر نتيجه به نفع اين طرف تمام شد خود را جزء جبهه حق قلمداد كنند، «أَلَمْ نَكُنْ مَعَكُم؟» مى‌گويند مگر با شما نبوديم؟ چرا، ما هم با شما و مؤمن هستيم. اما اگر به نفع طرف مقابل تمام شد، مى‌گويند ما هم از اول به اين ها گفتيم اين كارها را نكنند اما گوش ندادند. گفتيم حالا كه خرمشهر را گرفتيد ديگر بس است، جنگ را رها كنيد! اما گوش ندادند. هميشه از ويژگى هاى منافقان اين است كه روى خط مرزى بين حق و باطل حركت مى‌كنند: «مُذَبْذَبينَ بَيْنَ ذلِكَ لا اِلى هؤُلاءِ وَ لا اِلى هؤُلاء»،1 اين گونه افراد، فرصت طلب هستند. در واقع نه اين طرف را قبول دارند نه آن طرف را، بلكه به دنبال منافع خود هستند. اگر امروز باد از اين طرف بيايد، انقلابى هستند. اگر فردا گروه ديگرى رأس كار آمد خود را اصلاح طلب مى‌نامند و آن طرفى مى‌شوند. هر روز رنگ عوض مى‌كنند و به تناسب و مطابق شرايط، تغيير چهره مى‌دهند. اين از خواص نفاق است.

يكى ديگر از ويژگى هاى نفاق اين است كه هميشه خود را اهل اصلاح مى‌دانند «وَ مِنَ النّاسِ مَنْ يَقُولُ آمَنّا بِاللّهِ وَ بِالْيَومِ الاْخَرِ وَ ما هُمْ بِمُؤْمِنينَ. يُخادِعُونَ اللّهَ وَ الَّذينَ آمَنُوا وَ ما يَخْدَعُونَ اِلاّ أَنْفُسَهُمْ وَ ما يَشْعُرُون»2؛ دسته اى از انسان ها يعنى از اين حيوان هاى دو پا هستند كه مى‌گويند ما به خدا و قيامت ايمان داريم، ما هم دين داريم، ما هم مذهبى هستيم ولى دروغ مى‌گويند و از جمله ادعاهاى آن ها اين است كه «وَ اِذا قيلَ لَهُمْ لاتُفْسِدُوا فى الاَْرْضِ قالُوا اِنَّما نَحْنُ مُصْلِحُون»3 اگر به ايشان گفته شود افساد نكنيد، مرتكب جرم و جنايت نشويد، كارهاى خلاف قانون نكنيد، به مردم تهمت بى جا نزنيد، ترورهاى پنهانى انجام ندهيد، «قالُوا اِنَّما نَحْنُ مُصْلِحُون» مى‌گويند ما اهل اصلاح هستيم، ما اصلاح طلبيم. منظور اين افراد از «اصلاح» مطلب ديگرى است. خدا وقتى به ايشان مى‌گويد: «لاتفسدوا» يعنى فساد طبق نظام ارزشى