بزرگوار بيعت كردند. به نظر مى‌رسد، حتى كسانى كه عربى نخوانده اند، مى‌توانند تصديق كنند كه معناى درست اين كلام همين است كه ما ذكر كرديم. «قيام الحجه» يعنى حجت بر من قائم شد. به ديگر سخن، با حضور يار و ياور و بيعت آنان، حجت بر من تمام گشت؛ نه آن كه حكومت من مشروعيت پيدا كرد. حكومت حق من بود و من مى‌بايست حكومت كنم، ولى تا به حال كمك نكرديد و برايم ناصر و ياورى وجود نداشت، اكنون كه حاضر شديد و مرا يارى رسانديد، حجت بر من تمام است؛ بنابراين چاره‌اى جز پذيرش آن ندارم و سختى تكليف را تحمل مى‌كنم. اگر حمايت مردم نبود، من امروز نيز مانند ديروز رفتار مى‌كردم (لَسَقَيْتُ آخِرَها بِكَأْسِ اَوَّلِها)؛ چرا كه من در پى رياست و به دنبال هوس نيستم بلكه در صدد انجام وظيفه هستم.

نظير آنچه درباره «امام معصوم(عليه السلام)» بيان شد درباره «نايب امام» نيز وجود دارد. براى مثال، در زمان حضرت اميرالمؤمنين(عليه السلام) عده‌اى به عنوان «والى» يا «عامل» تعيين و از ناحيه آن حضرت به شهرها، استان‌ها و كشورها اعزام گشتند. از جمله، محمد بن ابى بكر از سوى امام(عليه السلام) راهى مصر شد و پس از او نيز مالك اشتر به عنوان استاندار مصر انتخاب گشت. عده‌اى ديگر نيز به ايران، يمن و غيره اعزام شدند. «والى» يا «استاندار»ى كه از سوى اميرالمؤمنين(عليه السلام) تعيين شده، حق حاكميت دارد و حكومتش مشروع است. حال چنان چه مردم از پذيرش استاندارِ منصوب اميرالمؤمنين(عليه السلام) سر باز زنند يا او به اندازه كافى ياور نداشته باشد، فاقد