منتخب مردم يا غير منتخب مردم، قاضى و غير قاضى، هر كس و هر مقامى، در امور حكومتى بايد مطيع او باشند؛ هم چنان كه اگر امام معصوم(عليه السلام) در رأس هرم قرار داشت، همه بايد از او اطاعت مى‌كردند.

تفاوت عمده امام معصوم(عليه السلام) و ولىّ فقيه در امر حكومت، مربوط به عامل «علم» است. علم امام معصوم(عليه السلام) علمى خدايى است و كسبى نيست. امام معصوم(عليه السلام) در هيچ امرى نياز به راهنمايى و مشورت ديگران ندارد. البته براى تربيت مردم و رعايت برخى مصالح ديگر، از سنّت مشورت استفاده مى‌كند: وَ أَمْرُهُمْ شُورى بَيْنَهُمْ،1 وَ شاوِرْهُمْ فِي الْأَمْرِ.2 اما رهبر غير معصوم اين طور نيست. او بايد در هر امرى، با متخصصان همان امر مشورت كند. فلسفه اين هم كه ما در نظام اسلامى شورا داريم (مجلس شوراى اسلامى يا شوراهاى ديگر) اين است كه رهبر غير معصوم در همه چيز تخصص ندارد و بايد با متخصصان مربوط مشورت كند و از آنها نظرخواهى كند تا مطمئن شود كه مصلحت جامعه چيست، آن گاه به كارى امر كند. اما وقتى امر كرد اطاعتش بر همه حتى بر ساير مراجع و فقها واجب است. نظير اين مسأله، كه همه فقها آن را قبول دارند، اين است كه اگر فقيهى در موردى قضاوت و حكمى كرد هيچ فقيه ديگرى حق ندارد قضاوت او را نقض كند و نقض حكم فقيه ديگر حرام است. هنگامى هم كه فقيهى در رأس حكومت واقع شد و اداره امور جامعه اسلامى را در دست گرفت، هر حكمى كه بكند هيچ حاكم ديگرى حق نقض آن را ندارد و بايد اطاعت كند.