مي‌کند و هرکس را بخواهد گمراه مي‌سازد.[1] اين هدايت نوعي دگرگوني و تحول روحي و دروني در انسان است که خداوند تحت شرايط خاص پديد مي‌آورد و به‌واسطه آن زمينه دريافت کمالات برتر اخلاقي و معنوي براي انسان فراهم مي‌آيد.

حرمان گنهکاران از هدايت خاص

هدايت خاص الاهي که در سوره حمد و در آيه اهْدِنَا الصِّرَاطَ المُسْتَقِيمَ از آن ياد شده و هر روز ما چندين بار آن را در نماز از خداوند درخواست مي‌کنيم، به اهل تقوا و ايمان اختصاص دارد و اهل معصيت و گناه از آن محروم‌اند. همچنين آنان از عنايت‌هاي اولياي خدا بهره‌اي ندارند. ما غافليم از آنکه اولياي خدا، مؤمنان و شهدا، در پرتو تفضّلات الاهي، حتي پس از مرگشان چه کارهاي بزرگي انجام مي‌دهند و چه خدمت‌هايي در حق بندگان خدا انجام مي‌دهند و دعايشان به درگاه خداوند به اجابت مي‌رسد. از جمله، بقاي اين انقلاب و پيروزي‌هاي پي‌درپي مرهون دعاهاي اولياي خدا و شهدا است. مهم‌تر از همه در سايه عنايات ائمه اطهار(عليهم السلام) و وجود مقدس امام زمان(عجل الله فرجه الشريف)، خداوند برکاتش را بر ما فرو مي‌فرستد و ما را از کيد دشمنان حفظ مي‌کند. حال آيا سزاوار است که ما برخلاف رضايت آنها رفتار کنيم و در راهي که آنان ما را به پيمودن آن دعوت و هدايت کرده‌اند، حرکت نکنيم؟ خصوصاً کساني که سمت راهنمايي مردم را دارند و لغزش و گمراهي آنان، ديگران را نيز از جاده هدايت منحرف مي‌سازد، اگر برخلاف خواست مولايشان رفتار کنند و اسباب گمراهي خود و ديگران را فراهم آورند، بيش از هرکسي سزاوار شرمساري هستند. زشتي انحراف و رفتار ناشايست کسي که به امام زمان(عجل الله فرجه الشريف)، انتساب دارد و وظيفه هدايت و راهنمايي بندگان خدا بر عهده او نهاده شده، بسيار فراتر از زشتي رفتار ناشايست کسي است که به آن حضرت انتساب ندارد.