رأفت الاهي رهنمون مي‌سازد و به اين حقيقت پي ‌مي‌برد که خداوند چسان بندگانش را دوست مي‌دارد که دل آنها را کانون محبت و مهرورزي به يکديگر قرار داده است.

ناب‌ترين، بي‌شائبه‌ترين، خالصانه‌ترين و عميق‌ترين آن عواطف، عاطفه و محبت پدر و مادر به فرزند خويش و به‌خصوص محبت و عاطفه مادر به فرزند است که اگر کسي ادعا کند فقدان آن محبت و عاطفه در مادر نسبت به فرزند خويش، انقراض نسل انسان را در پي دارد، سخني به گزاف نگفته است. وجود آن مهر و محبت ابزار و وسيله‌اي براي درک و شناخت محدود رحمت و رأفت بي‌نهايت خداوند است که در پرتو محبت به مخلوقات و بندگان خويش، رشحه‌اي از محبت خويش را در دل بندگان و مخلوقات و به‌خصوص در دل مادران و پدران قرار داده تا از اين طريق شادماني و شادکامي آنان برقرار بماند و نيازهاي حياتي عاطفي و روحي تامين شود. بي‌ترديد تفکر و تأمل در مهر و عطوفت پدر و مادر به فرزند خويش انسان را به مهر و محبت بي‌کران الاهي و در نتيجه شکرگزاري از درگاه آن معبود بي‌همتا رهنمون مي‌سازد.

چرايي توصيه به قدرداني از پدر و مادر و خداوند در کلام خدا

با توجه به طريقيت محبت پدر و مادر براي شناخت محبت الاهي و نعمت‌هاي بي‌کران اوست که خداوند قدرداني و شکرگزاري از خود را در رديف شکرگزاري از پدر و مادر قرار مي‌دهد و همگان را به آن دو فرمان مي‌دهد و مي‌فرمايد:

وَوَصَّيْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَيْهِ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ وَهْنًا عَلَى وَهْنٍ وَفِصَالُهُ فِي عَامَيْنِ أَنِ اشْکرْ لِي وَلِوَالِدَيْک إِلَيَّ الْمَصِيرُ؛[1] «و انسان را درباره پدر و مادرش سفارش کرديم؛ مادرش او را با ناتواني روي ناتواني حمل کرد [به‌هنگام بارداري هر روز رنج و ناراحتي تازه‌اي را متحمل مي‌شد] و پس از دو