گفتار سي و يکم

(پيش‌گامان مسير قرب الاهي(1))

مروري بر مطالب پيشين

هدف و مقصد نهايي انسان قرب و وصول الي الله است و انسان براي رسيدن به آن مقصدْ راهي طولاني و پرفراز و نشيب در پيش دارد، چندان که امير مؤمنان(عليه السلام) با آن همه شب زنده‌داري‌ها، مناجات‌ها، عبادت‌هاي طاقت‌فرسا با آهي جانکاه مي‌فرمود: آهِ مِنْ قِلَّه الزَّادِ وَ طُولِ الطَّرِيقِ وَبُعْدِ السَّفَرِ وَعَظِيمِ الْمَوْرِدِ؛[1] «آه از کمي توشه و درازي راه و دوري سفر و سختي منزل».

اميرمؤمنان(عليه السلام) از آن حسرت مي‌خورد که زاد و توشه‌اي کافي براي پيمودن راه طولاني آخرت ندارد و عبادت‌هاي آن حضرت در شأن مقصد و منزلگاه ابدي نيست اين درحالي‌که عبادت‌هاي طولاني و طاقت‌فرساي آن حضرت به‌گونه‌اي بود که وقتي امام سجاد(عليه السلام) نوشتاري گردآمده از احوالات و عبادت‌هاي آن حضرت را به دست گرفت و اندکي از آن را خواند، با ناراحتي آن را کنار نهاد و فرمود: مَنْ يَقْوي علي عباده عليّ‌بن‌ابي‌طالب(عليه السلام)؛[2] «چه کسي قدرت بر انجام عبادت امير مؤمنان(عليه السلام) را دارد؟»