در جلسه پيشين به بررسي فرازهايي از اين مناجات پرداختيم، اکنون بررسي ساير فرازهاي آن را پي ميگيريم:
أسْئَلُک يا غافِرَ الذَّنْبِ الْکبيرِ، وَيا جابِرَ الْعَظْمِ الْکسيرِ، اَنْ تَهَبَ لى مُوبِقاتِ الْجَرآئِرِ، وَتَسْتُرَ عَلَىَّ فاضِحاتِ السَّرآئِرِ، وَلا تُخْلِنى فى مَشْهَدِ الْقِيامَه مِنْ بَرْدِ عَفْوِک وَغَفْرِک، وَلاتُعْرِنى مِنْ جَميلِ صَفْحِک وَسَتْرِک؛ «اي آمرزنده گناه بزرگ و اي پيوند زننده استخوان شکسته، از تو ميخواهم که گناهان خطرناکم را بپوشاني و رسواييهاي نهانم را پنهان سازي، و مرا در عرصه قيامت از لذت و خنکاي بخشايش و آمرزشت محروم نسازي، و از عفو زيباي رازپوشت بيبهرهام نگرداني».
حضرت در طليعه فراز مزبور از مناجات خويش خداوند را بخشايشگر گناه بزرگ و به اصطلاح گناه کبيره معرفي ميکنند. در اين ارتباط بايسته گفتن است که گرچه گناه مخالفت با تکليف الزامي خداوند و طغيان بر آن ذات باعظمت است و ازاينروي هرچند کوچک هم باشد، از نگاه اهل معرفت بزرگ است، اما در قرآن و روايات گناهان به کبيره و صغيره تقسيم يافتهاند و تعبير به کبيره دليل بر عظمت گناهان است و هر گناهي که يکي از شرايط زير را داشته باشد، کبيره به شمار ميآيد:
1. گناهاني که خداوند وعده عذاب درباره آنها داده است؛
2. گناهاني که در نظر اهل شرع و زبان روايات باعظمت ياد شدهاند؛
3. گناهاني که در منابع شرعي بزرگتر از گناهاني شمرده شده که جزو کبائر است؛
4. گناهاني که در روايات معتبر تصريح بر کبيره بودن آنها شده است.[1]