چشم درون است. از اين روي، حضرت دربارة دوستان محبوب و برگزيده خدا مي‌فرمايند:

فَخَرَجَ مِنْ صِفَةِ الْعَمي وَمُشَارِکَةِ أَهْلِ الْهَوي؛ از کوردلي و از انبازي اهل هوا و هوس بيرون آمده است.

الف) توصيف کوردلان در قرآن

در آموزه‌هاي ديني، کساني که بر اثر مخالفت با خداوند از نور هدايت محروم گشته و در ظلمت گناهان و تاريکي حجاب‌هاي نفساني گرفتار آمده‌اند، کور معرفي شده‌اند. خداوند در وصف آنان مي‌فرمايد:

وَمَن كَانَ فِي هَـذِهِ أَعْمَى فَهُوَ فِي الآخِرَةِ أَعْمَى وَأَضَلُّ سَبِيلاً؛[1] و هرکه در اين [دنيا] کور[دل] باشد در آخرت [هم] کور[دل] و گمراه‌تر خواهد بود.

روشن است که منظور از کوري در اين آيه کوري چشم ظاهر نيست؛ بلکه منظور کوري دل و قرار گرفتن حجاب هوس‌ها و گناهان در برابر دل و محروم ماندن از هدايت الاهي و درک حقايق متعالي است.

أَفَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَتَكُونَ لَهُمْ قُلُوبٌ يَعْقِلُونَ بِهَا أَوْ آذَانٌ يَسْمَعُونَ بِهَا فَإِنَّهَا لَا تَعْمَى الْأَبْصَارُ وَلَكِن تَعْمَى الْقُلُوبُ الَّتِي فِي الصُّدُورِ؛[2] آيا در زمين گردش نکرده‌اند تا دل‌هايي داشته باشند که با آن [به هوشياري پند را] دريابند يا گوش‌هايي که با آن [اندرز را] بشنوند؟ آري، چشم‌ها[ي سر] نابينا نيست بلکه [چشم] دل‌هايي که در سينه‌هاست کور و نابيناست.

در اين آيه با تعبيري ادبي آمده است که چشم‌هاي سر کور نمي‌شوند و تنها چشم