گفتار سوم:

اندوه و ترس، لباسي بر قامت دوستان خدا (2)

فَاسْتَشْعَرَ الْحُزْنَ وَ تَجَلْبَبَ الْخَوْفَ، فَزَهَر مِصْبَاحُ الْهُدَى فِي قَلْبِهِ وَ أَعَدَّ الْقِرَى لِيَوْمِهِ النَّازِلِ بِهِ، فَقَرَّبَ عَلَى نَفْسِهِ الْبَعِيدَ، وَ هَوَّنَ الشَّدِيدَ؛ پس اندوه را شعار خود سازد و لباس خداترسي در پوشد. پس دلش در پرتو چراغ هدايت روشن شود و سازوبرگ روزي که بر او دررسد آماده سازد. پس مرگي را که دور انگارند نزديک بيند و سختي‌هاي زندگي را آسان گيرد.

ضرورت وجود غرايز و حالات رواني، و لزوم استفادة مناسب از آنها

چنان‌كه گذشت، خداوند حکيم حالاتي را در وجود انسان قرار داده که همة آنها براي او سودمندند؛ چه، اگر فايده و تأثير مثبتي نداشتند، خداوند آنها را در نهاد ما قرار نمي‌داد. ليکن مي‌بايد موارد کاربردشان را بدانيم و آنها را در جاي خود به کار گيريم و در استفاده از آنها نيز افراط و تفريط پيشه نسازيم. معمولاً حالاتي چون غم، غصه،