نيست که سودي عايد خويش سازد. همچنين او از سويي عوامل سود و زيان و نقص و کمال انسان‌ها را مي‌شناسد و با وضع احکام و تکاليف درصدد است انسان‌ها را از زيان و نقص به سود و کمال واقعي رهنمون شود و از رهگذار احکام و تکاليف خود، استعدادها و ظرفيت‌هاي مثبت و فطري آنان را به فعليت برساند، و بدين ترتيب، آدمي به کمال برتر و مقصد نهايي که همان قرب الاهي است نايل آيد. حال آيا کساني که با پندارهاي پوچ و تشخيص‌هاي نادرست خويش رأي و فتوا صادر مي‌کنند، خود را در تشخيص مصالح و مفاسد انسان‌ها شريک خداوند مي‌دانند و معتقدند خدا آنان را در وضع احکام و قوانين شريک خود ساخته و به ايشان اجازه داده است تا بنابر تشخيص خود حکم کنند و خداوند نيز متعهد شده است همة اين حکم‌ها را بپذيرد و بدان رضايت دهد؟

عصمت پيامبر(صلى الله عليه وآله) در ابلاغ دين خدا

أَمْ أَنْزَلَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ دِيناً تَامّاً فَقَصَّرَ الرَّسُول(صلى الله عليه وآله) عَنْ تَبْلِيغِهِ وَ أَدَائِهِ؟

يکي از فرض‌هايي که حضرت براي توجيه احکام و آراي برخاسته از دريافت‌هاي غيرمنطبق‌ بر کتاب و سنت، و سليقه‌هاي شخصي قضات برمي‌شمارند اين است که خداوند دين کاملي نازل کرده، ولي و العياذ بالله پيامبر(صلى الله عليه وآله) در تبليغ و اداي آن کوتاهي ورزيده و همة آنچه خداوند بر او نازل کرده به مردم نرسانده باشد. بي‌شک اين احتمال نيز باطل است؛ چه، اداي رسالت الاهي، امانت خداوند است، و پيامبر(صلى الله عليه وآله) بيش از هرکسي خود را به اداي اين امانت متعهد مي‌داند. نخستين شرط پيامبري نيز تعهد در برابر خداوند براي هدايت مردم و ابلاغ کامل فرمان‌هاي الاهي به مردم و راهنمايي به همة آن چيزي است که سعادت دنيا و آخرت آنان را فراهم مي‌آورد. پيامبر(صلى الله عليه وآله) متعهد شده است در زندگي خود و نيز در راهنمايي انسان‌هاي ديگر از هوا و هوس بپرهيزد و