آويزه گوش خود قرار دهد و از همان ابتدايى كه به تكليف مى‌رسد در همه كارهايش خدا را قصد كند و از لحظه لحظه عمرش حداكثر استفاده و بهره‌بردارى را بنمايد.

ظلم‌ستيزى، راه و رسم اسلام و مسلمانى

فراز بعدى فرمايش اميرالمؤمنين(عليه السلام) در اين وصيت شريف اين است كه:

كُونا لِلظّالِمِ خَصْماً وَلِلْمَظْلُومِ عَوْناً؛ دشمن ظالم و ياور مظلوم باشيد.

اين جمله در واقع بيان كننده بُعدى از اسلام و به طور كلى اديان آسمانى است كه بسيارى از اوقات مورد غفلت قرار گرفته و مى‌گيرد. اين غفلت و اشتباه از زمان انبياى پيشين و در ميان پيروان آنان وجود داشته و متأسفانه پس از اسلام نيز طوايفى از مسلمانان به آن دچار شده‌اند. از همان صدر اسلام تا به امروز مسلمان‌هايى را مى‌بينيم كه از گناهان اجتناب مى‌كنند، بى‌ارزشى دنيا را باور دارند، به لذايذ دنيا دل نمى‌بندند و به عبادت خدا روى مى‌آورند، اما در عين حال به اشتباهى بزرگ مبتلا هستند و شيطان ضربه خود را از آن طريق به ايشان وارد ساخته و آنان را به گمراهى كشانده است. آن اشتباه اين است كه اين افراد تصور مى‌كنند آنان تنها مسؤول دين و اعمال خودشان هستند و اعمال و رفتار ديگران و مسائل اجتماعى هيچ ارتباطى به آنان پيدا نمى‌كند و هيچ مسؤوليتى در قبال آن ندارند. اينان مى‌پندارند كه اگر فقط نمازشان را بخوانند، روزه هم بگيرند، ذكرشان را نيز بگويند و دعا و قرآنشان را بخوانند وظيفه‌شان را انجام داده‌اند و كار ديگرى نيست كه انجام بدهند.