يك لا‌اله‌الا‌الله يا سبحان‌الله و يا فقط لحظه‌اى توجه قلبى‌ـ نعمتى بى‌پايان حاصل مى‌شود. از همين رو است كه حتى كسانى كه گناه نمى‌كنند و خيانت و جنايتى از آنها صادر نمى‌شود و فقط عمرشان به بطالت و بيهودگى مى‌گذرد نيز زيان‌كارند؛ چرا كه سرمايه‌اى هنگفت را از دست داده‌اند بى‌آن‌كه چيزى عايدشان شده باشد. ديگر كسانى كه عمرشان را با گناه و جنايت و خيانت و ظلم و تضييع حقوق ديگران تباه مى‌كنند حسابشان معلوم است! اين زيان‌كارى تنها در صورتى منتفى مى‌شود كه انسان عمرش را در انجام اعمال صالح صرف كند:

إِنَّ الإِْنْسانَ لَفِي خُسْر * إِلاَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصّالِحات؛[1]حقيقتاً انسان در زيان‌كارى است، مگر آنان كه ايمان آوردند و كارهاى شايسته انجام دادند.

در جستجوى بالاترين مزد

اگر انسان بخواهد بفهمد وضعيتش چگونه است و زندگى و عمرش به صورت بهينه صرف مى‌شود يا خير، راهش اين است كه دقت كند هر كارى كه مى‌خواهد انجام دهد چه چيزى در مقابل آن به دست مى‌آورد. اگر لذتى دنيايى تنها نتيجه و حاصل يك عمل باشد، آن كار موجب زيان است؛ چرا كه اكتفا به لذت ناقص و محدود دنيايى در مقايسه با لذت خالص و نامحدود آخرتى قطعاً كارى غير عقلايى و زيان‌كارانه است. در مورد لذت‌ها و برخوردارى‌هاى اخروى نيز بايد توجه داشت كه همه آنها در يك سطح نيستند و ارزش يكسان ندارند. برخوردارى از باغ و بهشت