نام کتاب : پيام مولا از بستر شهادت نویسنده : مصباح یزدی، محمد تقی جلد : 1 صفحه : 71
اين است كه بايد دست از كار و كوشش برداشت و به گوشهاى رفت و مشغول عبادت شد. هرگز از آخرتطلبى و پرهيز از دنيا چنين چيزى مقصود نيست. اتفاقاً چهبسا كسانى كه به اين بهانه دست از كار و تلاش مىكشند، دنياطلبتر باشند؛ چرا كه يكى از امور مربوط به دنياگرايى ميل انسان به تنبلى و راحتطلبى است، و اين افراد به اين وسيله در واقع خود را از زحمت كار كردن، عرق ريختن و كسب و تحصيل علم و نظاير آنها خلاص مىكنند.
در هر صورت، هر نوع فعاليتى، اعم از توليدى، فكرى، ادارى و... كه به نفع جامعه اسلامى باشد و براى خدا و امتثال امر الهى انجام شود، فعاليتى بسيار ارزنده و عبادت و آخرتطلبى است نه دنياخواهى. با بيان اين نكته كه در تكميل مباحث دو جلسه قبل عنوان كرديم، اكنون وقت آن است كه به سراغ فراز بعدىِ اين وصيت شريف برويم.
حقگرايى در گفتار
اميرالمؤمنين(عليه السلام) در ادامه وصيت خود چنين مىفرمايد: وَقُولا بِالْحَقِّ وَاعْمَلا لِلاَْجْر. عبارت «قُولا بِالْحَق» ظاهراً در نسخههاى نهجالبلاغه به دو صورت نقل شده است؛ بدين ترتيب كه در برخى نسخهها «قُولا بِالْحَق» و در برخى ديگر «قُولاَ الْحَق» آمده است. اگر «قُولاَ الْحَق» باشد معنا اين مىشود كه: در گفتارتان حرف حق بزنيد و كردارتان براى پاداش باشد. برحسب اين معنا، طبق همان اصطلاح معروف عرفى، حضرت «گفتار» و «كردار» را مقابل هم قرار داده و مىفرمايد، گفتارتان بالحق و كردارتان للاجر باشد. البته در معناى «قولا الحق» دو احتمال داده مىشود: يك
نام کتاب : پيام مولا از بستر شهادت نویسنده : مصباح یزدی، محمد تقی جلد : 1 صفحه : 71