به كنه اين سخن نرسيده‌ايم و فقط تعبداً و چون خدا فرموده، تكرار مى‌كنيم؛ اما صاحب‌دلانى كه به لذت انس با خدا نايل گشته‌اند حقيقتاً ادراك مى‌كنند كه لذت‌هاى دنيا هيچ ارزشى ندارد و بازى و بازيچه‌اى كودكانه بيش نيست. همه ما ديده‌ايم كه كودكان گاهى به هنگام بازى با سنگ و خاك يا گِل و چوب و اسباب‌بازى با هم دعوا مى‌كنند و جنجال راه مى‌اندازند. ما تعجب مى‌كنيم كه دو عدد سنگ يا دو تكه چوب و مقدارى گِل چه ارزشى دارد كه آنها بر سر آن داد و فرياد و زد و خورد راه انداخته‌اند؟! اما كودك در آن عالم بچگى بيش از اين نمى‌فهمد. در مورد دنيا نيز اگر انسان لذت انس با خدا را درك كند و مزه محبت خدا را بچشد، تعجب مى‌كند كه چگونه انسان‌هاى عاقل تمام همّ و غمّشان را براى تحصيل دنيا و لذت‌هاى آن گذاشته‌اند. از اين رو كسانى كه به چنين بلوغ و رشدى رسيده‌اند و نور محبت الهى در دل‌هايشان تابيده است، ديگر با محبت دنيا مشكلى ندارند و بيرون كردن آن از دل برايشان بسيار سهل و ساده است. آنان از آن‌جا كه لذت وصل را چشيده‌اند، هر آن‌چه را كه ايشان را از محبوبشان باز‌دارد كنار مى‌زنند و از خود دور مى‌كنند. انسان‌هاى عادى در مورد محبوب‌هاى دنيايى همين حالت را دارند. عاشق هنگامى كه به محبوب و معشوق خود مى‌رسد ديگر به لذت خوردن و آشاميدن نمى‌انديشد. لذتى كه او از هم‌نشينى و انس با معشوق مى‌برد كجا و لذت شربتى گوارا يا مرغى بريان كجا؟! حناى اين قبيل لذت‌ها در پيش خمار چشم معشوق هيچ رنگى ندارد.

در هر صورت، بركندن ريشه محبت دنيا از دل، كارى ناشدنى و محال نيست. ملاحظه حال و وضع اولياى خدا گواه اين مطلب است. البته براى امثال بنده كه آلوده اين محبت شده‌ايم و عمرى را به همين منوال سپرى