دارد، دست‌كم حقوق واجب و وجوهات شرعى آن را بپردازد و به همسايه‌ها و خويشاوندان فقيرش رسيدگى كند؛ در غير اين صورت، اين محبت به مالْ خطرناك خواهد بود.

توجه به لذت بهتر و بادوام‌تر

كندن محبت دنيا از دل كار ساده‌اى نيست. ما از ابتداى تولد با اين محبت انس گرفته‌ايم. نخستين لذتى كه در اين دنيا چشيده‌ايم لذتى مادى و دنيايى بوده است. كودك با اولين چيزى كه آشنا مى‌شود شير مادر است كه يكى از متاع‌هاى دنيا است. خوردنى‌ها و آشاميدنى‌هاى ديگر و ساير مواهبى كه ما در چند سال اول زندگى با آن سر و كار داريم همه از همين قبيل هستند. اصولا تا چند سال، آدمى از نظر بلوغ عقلى در حدى نيست كه خواسته‌ها و لذايذ معنوى برايش مطرح و قابل درك باشد و فقط دنيا و لذايذ مادى را مى‌فهمد و مى‌طلبد. از اين رو طى چند سال، انسان با لذت‌هاى دنيا خو مى‌گيرد و انس پيدا مى‌كند و طبيعى است كه اين محبت در دلش ريشه بدواند. البته در اين ميان كسانى هم هستند كه به هنگام تولد تسبيح خدا مى‌گويند و به وحدانيت خدا شهادت مى‌دهند و نام خدا را بر زبان جارى مى‌كنند. آنها حسابشان جدا است و عقل ما از فهم مقام آنها قاصر است. صحبت ما ناظر به افراد و انسان‌هاى عادى و معمولى است. ما انسان‌هاى عادى بخواهيم يا نخواهيم اين‌گونه هستيم كه از همان بدو تولد با لذت‌ها و علايق دنيوى خو مى‌گيريم و طى سنين قبل از تكليف، محبت دنيا در وجود ما ريشه مى‌دواند. اكنون صحبت بر سر چگونگى تضعيف اين محبت است.