به هر حال پسنديده نيست كه علاقه به دنيا باعث شود انسان فضيلت عملى هم‌چون نماز اول وقت را از دست بدهد. اصل خواندن نماز يك مطلب است، اما اقامه آن و محافظت بر آن، مطلب ديگرى است. آن‌چه در قرآن مورد تأكيد قرار گرفته اقامه نماز و محافظت بر آن است:

حافِظُوا عَلَى الصَّلَوات؛[1] بر نمازها مواظبت كنيد.

وَالَّذِينَ هُمْ عَلى صَلَواتِهِمْ يُحافِظُونَ؛[2] و [مؤمنان] آنان [اند]كه بر نمازهايشان مواظبت مى‌كنند.

از جمله مصاديق محافظت بر صلوة، رعايت اوقات نماز و نماز را در وقت فضيلت آن خواندن است. روايات فراوانى بر اين امر تأكيد دارد؛ از جمله امام رضا(عليه السلام) در روايتى مى‌فرمايد:

لا تُؤَخِّرَنَّ صَلاةً عَنْ اَوَّلِ وَقْتِها مِنْ غَيْرِ عِلَّة؛[3] هرگز هيچ نمازى را، بدون عذر، از اول وقت آن تأخير مينداز.

اگر انسان عملى را كه اين‌قدر فضيلت دارد به بهانه‌اى جزئى رها كند، و چه‌بسا در آخر وقت به‌جا آورد، روشن است كه امرى پسنديده نيست. كسانى كه طالب فضايل و كسب كمالات و مقامات معنوى هستند، نبايد در عبادات، به خصوص در نماز، تا بدين حد مسامحه‌كار باشند.

گرايش فطرى و ذاتى انسان به دنيا

وجود مرتبه‌اى از حب دنيا در انسان امرى فطرى و غريزى است و