همين است. با توضيحى كه داديم، پاسخ اين منطق نيز روشن است و در مقابل اين افراد بايد گفت كه اين كار شما اثرش فقط به زندگى شخص شما محدود نمى‌شود، بلكه به ديگران نيز سرايت مى‌كند و دامان آنها را نيز مى‌گيرد. اگر خانمى با سر و وضعى نيمه‌عريان و تحريك‌كننده در كوچه و خيابان ظاهر شود، طبيعى است كه در محيط اثر مى‌گذارد و زمينه فساد را فراهم مى‌كند. از اين رو به بهانه آزادى و اين‌كه زندگى و رفتار شخصى هركس به خودش مربوط است، نمى‌توان به زنان و مردان اجازه داد با هر نوع پوششى در جامعه رفت و آمد كنند. منطق حكم مى‌كند كه در اين زمينه محدوديت‌ها و ضوابطى تعيين شود و نوع پوشش به گونه‌اى نباشد كه جامعه را به سوى فساد و بى‌بند و بارى و هيجانات غير طبيعى و نامعقول جنسى سوق دهد.

در هر صورت، اين منطق كه زندگى هركس به خودش مربوط است و ديگران حق دخالت در آن را ندارند منطق صحيحى نيست. اولا جامعه به منزله پيكرى واحد است و افراد آن به مثابه اعضاى اين پيكر واحدند كه با يكديگر رابطه تأثير و تأثر دارند و فساد و مشكل يك عضو مى‌تواند براى ساير اعضا مشكل‌ساز شود. از اين رو اعضاى يك جامعه را نمى‌توان جداى از يكديگر پنداشت. ثانياً، بر فرض هم كه مشكل و فساد يك عضو به ساير اعضا سرايت نكند، و صرف‌نظر از تشبيه جامعه به پيكرى واحد، ما نبايد در قبال فساد و انحراف ديگر افراد جامعه بى‌تفاوت باشيم، چراكه خداوند اين مسؤوليت را بر عهده ما گذاشته و با وضع قانون امر به معروف و نهى از منكر، بر ما تكليف كرده و از ما خواسته است كه در صورت توان، مانع از ارتكاب منكر و انجام گناه توسط ديگران شويم. البته اين تكليف نيز از سر خيرخواهى و محبت