در دست افرادى نالايق و فاسق و فاجر و بى‌اعتقاد به دين و ارزش‌ها افتاد، آن جامعه روز خوش نخواهد ديد. در چنين جامعه‌اى نماز و روزه جايگاهى نخواهد داشت و بازار دين و ارزش‌ها كساد و بى‌رونق خواهد بود. از اين رو، وقتى مجموع اين پى‌آمدها را حساب كنيم، و در نظر بگيريم كه اگر امر به معروف و نهى از منكر در جامعه نباشد به راستى چه وضعى پيش خواهد آمد، آن‌گاه مى‌توان گفت كه اين فريضه حتى بر نماز و جهاد نيز برترى دارد و اين برترى به حدى است كه به تعبير اميرالمؤمنين(عليه السلام):

مَا أَعْمَالُ الْبِرِّ كُلُّهَا وَالْجِهَادُ فِي سَبِيلِ اللهِ عِنْدَ الاَْمْرِ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّهْيِ عَنِ الْمُنْكَرِ إِلاَّ كَنَفْثَة فِي بَحْر لُجِّيٍّ؛ همه اعمال نيك و جهاد در راه خدا در مقايسه با امر به معروف و نهى از منكر، نيست مگر مانند آب دهانى در درياى پهناور!

باز هم تأكيد مى‌كنيم كه در فهم و تفسير اين‌گونه بيانات ائمه معصومين(عليهم السلام) و مقايسه‌هايى كه در مورد برترى اعمال نسبت به يكديگر صورت مى‌گيرد، بايد حيثيت‌ها را مد نظر قرار داد، نه آن‌كه تصور كنيم آن بزرگواران در بيان فضيلت آن امر مبالغه كرده‌اند يا تعارضى در گفتار و بيانات ايشان وجود دارد.

مؤمن بى‌دين!

در مجموعه روايات باب امر به معروف و نهى از منكر، برخى روايات در خصوص نهى از منكر و اهميت و جايگاه آن وارد شده است. از اين رو، مناسب است يكى، دو نمونه از اين روايات را نيز در اين‌جا مرور كنيم.