الصَّالِحِينَ فَرِيضَةٌ عَظِيمَةٌ بِهَا تُقَامُ الْفَرَائِضُ وَتَأْمَنُ الْمَذَاهِبُ وَتَحِلُّ الْمَكَاسِبُ وَتُرَدُّ الْمَظَالِمُ وَتُعْمَرُ الاَْرْضُ؛[1] همانا امر به معروف و نهى از منكر راه پيامبران و روش نيكان است. آن، واجبى است بزرگ كه به وسيله آن، واجبات به پا داشته مى شود و راه ها ايمن مى گردد و كسب و كارها حلال مى شود و مظلمه ها و حقوق مالى به صاحبانشان بازمى گردد و زمين آباد مى شود.

برترين كارها

در يك كلام، اين دو واجب پشتوانه انجام ساير تكاليف هستند. امر به معروف و نهى از منكر به واجب يا حرام خاصى اختصاص ندارد و همه تكاليف را شامل مى‌شود. از اين رو اگر مردم به اين دو تكليف عمل كنند، ساير تكاليف نيز مورد عمل قرار مى‌گيرد. به همين لحاظ هم هست كه در برخى روايات، امر به معروف و نهى از منكر، از همه اعمال و فرايض مهم‌تر دانسته شده است؛ نظير اين فرمايش اميرالمؤمنين(عليه السلام) كه مى‌فرمايد:

الاَْمْرُ بِالْمَعْرُوفِ أَفْضَلُ أَعْمَالِ الْخَلْقِ؛[2] همانا امر به معروف بهترين كارهاى مردمان است.

البته بايد توجه داشته باشيم كه وقتى در برخى روايات، مقايسه‌اى بين ارزش‌ها و اعمال صورت مى‌گيرد، اين مقايسه مطلق نيست، بلكه به لحاظ