و اين ايمان‌ها و يقين‌ها تضعيف گردد، ديگر آن ايثار و مقاومت و جهاد را شاهد نخواهيم بود و آن روز، روز شكست ما است. اگر با القائاتى ذهن‌ها اين‌گونه شد كه: از كجا امام زمانى وجود داشته باشد؟ از كجا ملاقاتى باشد؟ از كجا معلوم كه پس از مرگ عالمى و بهشت و جهنمى باشد؟ و‌...؛ آيا ديگر كسى حاضر خواهد شد به جبهه برود و به شوق وصال امام زمان(عليه السلام) و لقاى الهى جان‌فشانى كند؟ در چنين شرايطى پيرمردهايى كه پايشان لب گور است نيز راهى جبهه نخواهند شد، چه رسد به جوانى كه تازه در ابتداى مسير زندگى و كام‌جويى از لذت‌هاى دنيا است و هزاران اميد و آرزو به دل دارد. اين در حالى است كه ما در طول دوران دفاع مقدس شاهد حضور در جبهه و شهادت صدها و هزاران جوانى بوديم كه تازه ازدواج كرده بودند و روزها و هفته‌هاى اول ازدواجشان را تجربه مى‌كردند. بنده خودم طلبه‌اى را مى‌شناسم كه فرمانده لشكر بود و پس از سال‌ها حضور در جبهه، تنها سه روز بعد از ازدواجش راهى جبهه شد و شربت شهادت نوشيد.

اگر باب شبهات به صورتى باز شد و به نام روشن‌فكرى و آزادانديشى و نظاير آنها، با القاى انواع شبهات، در همه اعتقادات مذكور تشكيك گرديد، آن‌گاه ديگر افراد بر اساس چه توجيهى جان خود را بر كف بگيرند و در جبهه حاضر شوند؟

نمونه‌هايى از تهاجم فرهنگى

از جمله شبهاتى كه القا مى‌شود يكى اين است كه اصولا پيدايش يقين براى بشر محال است؛ به راستى اگر پيدايش يقين محال و همه چيز براى