در هر صورت، تا اين‌جا سفارش اميرالمؤمنين(عليه السلام) درباره نظم امور، اصلاح ذات‌البين و مراعات ايتام و همسايگان، از چيزهايى بود كه عقل به تنهايى نيز آنها را درك و تصديق مى‌كند. از اين رو بيانات اميرالمؤمنين(عليه السلام) درباره آنها ارشاد و تأكيدى بود بر همان‌چه كه عقل بدان گواهى مى‌دهد. اما از اين قسمت به بعد تقريباً تمامى مطالبى كه حضرت ذكر مى‌فرمايد از مواردى است كه نياز به تعبد و حكم شرعى دارد و دليل اصلىِ تصديق و پذيرش آنها دليل نقلى و تعبدى است. اين‌گونه احكام را اصطلاحاً «احكام مولوى» مى‌نامند. با اين توضيح اكنون به ذكر ادامه اين وصيت شريف و شرح آن مى‌پردازيم.

قرآن، نعمتى بى‌كران و فراموش شده

حضرت ابتدا از خود قرآن شروع مى‌كنند كه مبنا و منبع اوّلى و اصلى همه احكام تعبدى و ادله نقلى است و نسبت به توجه به قرآن و عمل به آن سفارش مى‌كنند. نكته قابل توجه تعبيرى است كه حضرت در اين‌جا به كار برده‌اند، كه ظاهراً منحصر به فرد است و در هيچ كجاى ديگر، دست‌كم، بنده نديده‌ام و به ياد ندارم ديده يا شنيده باشم. مرادم اين تعبير است كه مى‌فرمايد: لاَ يَسْبِقْكُمْ بِالْعَمَلِ بِهِ غَيْرُكُم. البته بخش اول اين جمله كه مى‌فرمايد: اللهَ اللهَ فِي الْقُرْآن، روشن است و ما از پيامبر(صلى الله عليه وآله) و امامان معصوم(عليهم السلام) انتظارى جز اين نداريم كه درباره قرآن اين‌گونه تأكيد و سفارش كنند. در جلسه قبل نيز اشاره كرديم كه تعبير «اللهَ الله» معادل فارسى ندارد كه بخواهيم آن را ترجمه تحت‌اللفظى كنيم، اما نشان‌دهنده اهميت فوق‌العاده مطلبى است كه پس از آن ذكر مى‌شود. با اين حساب،