است كه اسلام براى زندگى اجتماعى اهميتى خاص قائل است. در جلسه گذشته درباره اهميت زندگى اجتماعى در آموزه‌ها و معارف اسلام توضيح و مقدمه‌اى نسبتاً مفصّل را بيان كرديم. اشاره شد كه اسلام با ديدى واقع‌بينانه همه ابعاد زندگى انسان را مورد توجه و مد نظر قرار داده است. خداى متعال خالق انسان است و به شئون زندگى دنيا و آخرت او، گرايش‌ها و عوامل سعادت و شقاوتش بيش از هركس آگاهى دارد. بر اين اساس، دستورات اسلام عزيز نيز برطبق همان عوامل فطرى كه خداوند خود در نهاد بشر قرار داده تنظيم و تشريع گرديده است. زندگى انسان در اين دنيا به گونه‌اى است كه هم از لحاظ تأمين مصالح مادى و دنيايى، و هم از لحاظ تأمين مصالح معنوى و اخروى به ديگران احتياج دارد. توضيح اين مطلب به قدرى كه ميسور بود در جلسه پيشين گذشت. در هر صورت، بر اساس همين اصل كه انسان براى بقا در اين عالم و براى تأمين منافع مادى و نيز رشد معنوى خود نياز به زندگى با ديگران دارد، يك اصل اساسى در تعليمات اسلامى اين است كه ارتباطات اجتماعى بايد تقويت شود. اين تقويت ارتباطات در درجه اول ناظر به كسانى است كه بالفعل براى يكديگر مفيدند و نيازى را از هم برطرف مى‌كنند، و در درجه بعد شامل كسانى مى‌شود كه امكان دارد انسان به آنها نياز پيدا كند و در تأمين نياز و منفعتى براى او مفيد باشند. اين‌گونه افراد بايد روابط خود را با يكديگر ‌با اختلاف مراتب‌ـ تقويت كنند و به هيچ وجه اجازه ندهند روابط دوستانه و برادرانه بين آنها دچار خدشه و آسيب شود. در زمينه اين تحكيم ارتباطات اجتماعى، يك راه مربوط به جلوگيرى از ايجاد كدورت بين برادران ايمانى و رفع اين فساد از طريق اصلاح