مادر مى‌نهد به گونه‌اى كه اگر چنين محبّتى در دل آن‌ها به ويژه مادر وجود نداشت، نسل انسان منقرض مى‌گرديد. اين محبّت، ابزارى براى بقاى نسل انسان است و خداوند با اين بيان أَنْ اشْكُرْ لِي وَلِوَالِدَيْكَ[1] همگان را متوجّه اين نعمت بزرگ گردانيده، چرا كه اگر كسى محبّت پدر و مادر را كه از روز نخست از آن برخوردار بوده، ناديده بگيرد محبّت هيچ‌كس ديگر را نخواهد ديد.

لطفى كه خدا در وجود پدر و مادر قرار داده ابزارى براى شناخت خدا و توجّه به او است و اين محبّت را به عنوان يك رشحه از درياى بى‌كران محبّت خويش در دل آنان قرار داده است كه اگر تمام محبّت انسان‌ها و موجودات از آغاز خلقت را جمع كنند به اندازه قطره‌اى از درياى محبّت الاهى نسبت به آدميان نيست. حال اگر مادرى از فرزند خود غفلتى ببيند چه مى‌كند؟ آيا او را طرد كرده و از منزل بيرون مى‌كند و يا او را مى‌كشد؟ هرگز! مادر اگر خطا و غفلتى از فرزند خود ببيند در صورتى كه عمدى و از روى عناد نباشد، با كمال مهربانى او را متوجّه خطاى خود كرده و او را در آغوش محبّت خود مى‌گيرد.

وجود همسر نيز از ديگر محبّت‌هاى الاهى است كه با اين تدبير، زندگى آرام‌بخشى به انسان‌ها ارزانى داشته است چنان‌كه خود مى‌فرمايد: «وَمِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنفُسِكُمْ أَزْوَاجاً لِتَسْكُنُوا إِلَيْهَا وَجَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً».[2]