سُبْحانَكَ ما اَضْيَقَ الطُّرُقَ عَلى مَنْ لَمْ تُكُنْ دَليلَهُ وَ ما اَوْضَحَ الْحَقَّ عِنْدَ مَنْ هَدَيْتَهُ سَبيلَه؛ منزّهى اى خداوند كه چقدر راههاى تو براى كسى كه تو راهنماى او نيستى تنگ است و چقدر حق براى كسى كه تو راه حق را به او نشان دادهاى واضح و آشكار است.
ذكر يك نكته ضرورى در آغاز بحث
ما در بررسى مناجاتهايى از قبيل شعبانيه و خمسة عشر به مفاهيم و معارفى دست مىيابيم كه كمتر مورد بحث و گفتوگو قرار گرفتهاند و برخى مىپندارند چنين مفاهيم و معارفى در مكتب اهلبيت(عليهم السلام) وجود ندارد، به سراغ فرقههاى ديگر رفته تا از اين معارف استفاده كنند. به نظر رسيد كه اگر ما اين گونه مفاهيم را به اين دليل كه خودمان صلاحيت فهم و عمل به آنها را نداريم مورد بحث و بررسى قرار ندهيم، يك نوع جفا به اهلبيت(عليهم السلام) و كلمات ايشان نمودهايم.
در طول تاريخ نيز حفظ آثار اهلبيت(عليهم السلام) را كسانى عهدهدار بودند كه خود چندان بهرهاى نبردهاند. مثلا كسانى كه رواياتى از اهلبيت(عليهم السلام) نقل