نام کتاب : پندهاى امام صادق علیه سلام نویسنده : مصباح یزدی، محمد تقی جلد : 1 صفحه : 98
يكديگر فرق مىكند. ممكن است برخى به شناخت كامل تمام جزئيات نرسيده باشند و بالتبع از درك آثار آن نيز محروم خواهند شد. هر كس به شناخت كاملتر رسيده باشد، از آثار بيشترى هم برخوردار خواهد شد.
در هر حال فرض ما بر اين است كه ما شيعيان از لحاظ شناخت كمبودى نداريم و اسلام را از طريق اهل بيت(عليهم السلام) با همه ابعادش شناختهايم. پس اگر به درستى عمل كنيم، خداوند در دنيا و آخرت ما را غرق در نعمت خواهد كرد، و چرا چنين نكند؟ مگر خدا مىخواهد نعمتهايش را براى چه كسى ذخيره كند؟! مگر بخل دارد؟! آيا اگر به بعضىها بدهد، نعمتهايش تمام مىشود؟ در آخرت تزاحم و تعارضى نيست، هر چه را به يكى داده به ديگرى هم مىتواند بدهد؛ إِنَّما أَمْرُهُ إِذا أَرادَ شَيْئاً أَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ.[1] محدوديت از ويژگىهاى دنيا است و در آخرت وجود ندارد. در اينجا هم هر كس راه شناخت را درست پيمود، هر چه را بخواهد خدا به او عطا مىكند، مگر آن كه مصلحت نباشد؛ به گونهاى كه حتى اگر به خودش هم گفته شود كه اگر فلان چيز به تو داده شود از چيز ديگرى محروم مىشوى، قبول نمىكند و مىگويد همان كه خدا خواسته بهتر است.
پس كسانى كه مقصد را درست تشخيص دادهاند، راه را هم درست رفتهاند و تمام توانشان را نيز براى رسيدن به آن به كار گرفتهاند (همان كسانى كه در دنيا و آخرت، غرق در نعمتهاى خدا خواهند شد) مسلمانانى هستند كه شيوه اهل بيت(عليهم السلام) را درست شناختهاند و آن را در تمام ابعاد زندگيشان محور قرار دادهاند. بر اين اساس، امام صادق(عليه السلام) مىفرمايد: اى پسر جندب، اگر شيعيان ما (كسانى كه مقصد زندگيشان، يعنى خدا و قيامت، را درست شناختهاند و سعادت حقيقى را وجهه همّت خود گرداندهاند) استقامت به خرج دهند و از مسيرى كه انتخاب كردهاند منحرف نشوند خداوند آنان را غرق در نعمتهاى خود مىكند.
«استقامت»، شرط دستيابى به سعادت
در توضيح «استقامت»، به جا است بدانيم كه در چند جاى قرآن، به پيامبر(صلى الله عليه وآله) امر به استقامت شدهاست؛ يكى در سوره هود كه از آن حضرت نقل است كه فرمود:
شَيَّبَتْني سورةُ هود لمكانِ هذه الآية: فَاستقمْ كما اُمرتَ و مَن تابَ معكَ؛[2] سوره هود