برخوردارى مؤمنان از نعمت‌هاى ويژه الهى در دنيا و آخرت

اگر كسانى تحقيق كردند، هدف را شناختند و به درستى هم عمل كردند، آيا ممكن است خداى متعال چيزى از آنها كم بگذارد؟ آيا ممكن است چه در دنيا و چه در آخرت چيزى به صلاحشان باشد و خدا به آنها ندهد؟ محال است چنين باشد؛ زيرا خداوند بخيل نيست، عالم را هم آفريده تا انسان‌ها با حركت اختيارى خودشان، راه تكامل را طى كنند و به فيوضات و رحمت‌هاى ابدى او نايل شوند. اصلا هدف الهى اين است كه وقتى كسى راه درست را شناخت و تمام نيرويش را صرف عمل كرد و كوتاهى ننمود، خداوند درباره‌اش كوتاهى نكند. خداوند به كسانى كه اهل عصيان و تمرّدند و از ياد خدا غفلت ورزيده‌اند نعمت‌هاى فراوان مى‌دهد، آيا ممكن است به كسانى كه توانشان را صرف يافتن راه هدايت و عمل به دستورات خدا كرده‌اند، عنايت نكند؟ روشن است كه خداوند هر چه را به نفعشان باشد، در دنيا و آخرت به آنها خواهد داد. از نعمت‌هاى آخرت، كه هيچ تزاحمى با همديگر ندارد، به قدرى كه افراد لياقت داشته باشند به آنها خواهد داد: جَنَّة عَرْضُها كَعَرْضِ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ؛[1] بهشتى كه گستره‌اش به اندازه تمام آسمان‌ها و زمين است در اختيارشان مى‌گذارد. هر قدر بتوانند از آن استفاده كنند مضايقه‌اى نخواهد بود؛ زيرا بهشت و نعمت‌هاى آن مثل اين دنيا نيست كه مثلا اگر كمى غذا خوردند سير شوند يا اگر زياد خوردند مريض شوند. در آن‌جا تزاحمى نيست. چنين نيست كه اگر از چيزى تمتّع بردند، خسته شوند يا ديگر نتوانند استفاده كنند. در آن جا نه خستگى وجود دارد، نه ملالت، نه ضعف، نه درد،... . تنها خدا مى‌داند كه آن‌جا چه عالمى است و چه نعمت‌هايى در اختيار بندگان شايسته‌اش قرار مى‌دهد! چنين كسانى كه راه را به خوبى شناخته‌اند و به خوبى آن را پيموده‌اند، در آخرت هيچ مشكلى ندارند و هر چه بخواهند در اختيارشان قرار مى‌گيرد، حتّى بيش از آنچه تصور مى‌كنند و به عقلشان مى‌رسد. معمولا انسان بايد تصورى از چيزى داشته باشد تا آن را بخواهد؛ اما خداوند آن قدر نعمت مى‌دهد كه تصورش را هم نمى‌كنند: فِيها ما تَشْتَهِيهِ الْأَنْفُسُ وَ تَلَذُّ الاَْعْيُنُ.[2] در جايى هم مى‌فرمايد: لَهُمْ ما يَشاؤُنَ فِيها وَ لَدَيْنا مَزِيدٌ؛[3] هر چه بخواهند مى‌دهيم، بيش‌تر هم مى‌دهيم.