به اين صورت، در مسيحيت، يكى پس از ديگرى احكام دينى لغو مى‌شود. اين كار سابقه تاريخى هم دارد. «اصحاب سبت»، كه قرآن از آنها نام مى‌برد، يكى از اقوام بنى‌اسرائيل بودند كه دين خدا را به بازى گرفتند. آنها از صيد ماهى در روز شنبه نهى شده بودند، اما براى آن كه هم در ظاهر دستور خدا را اطاعت كرده باشند، هم منفعت اقتصاديشان را به دست آورند، كنار دريا حوضچه‌هايى درست كردند. روزهاى شنبه، كه به صيد نمى‌رفتند، درِ حوضچه‌ها را باز مى‌كردند، ماهى‌ها كه وارد مى‌شدند، درِ آنها را مى‌بستند و روز يكشنبه آنها را صيد مى‌كردند. خداوند به دليل اين كارشان، آنها را عذاب كرد و به شكل بوزينه مسخ شدند؛ چون دين خدا را به بازى گرفته بودند: فَقُلْنا لَهُمْ كُونُوا قِرَدَةً خاسِئِينَ.[1]

بنابراين، اين قبيل كارها از گذشته سابقه داشته و از طرف دين‌دارها هم انجام مى‌شده، نه از طرف بى‌دين‌ها كه اصل اين مسايل را منكر مى‌شده‌اند. آنها با دين خدا بازى مى‌كرده‌اند و در عمل، آن را جدّى نمى‌گرفته‌اند. گويى احكام شرعى مثل بعضى آداب و رسوم عرفى است كه اگر رعايت نكنند در سرنوشتشان اثرى ندارد. مثلا، همان‌طور كه در عرف، به صورت تعارف و بازى لفظى، به همديگر مى‌گويند: «قربانت، تصدّقت، نوكرم، ...»، اما حاضر نيستند حتى كمى موى خود را هم براى آن فرد فدا كنند، احكام شرع را هم در مورد نماز و روزه و ديگر مسايل شرعى به همين صورت مى‌دانند. همين هم موجب بدبختى خودشان و مانع آشنايى ديگران با حقايق دين مى‌شود.

وقتى مردم ببينند دين در جامعه‌اى رواج دارد و آثار خوبى بر جاى مى‌گذارد، به آن علاقه‌مند مى‌شوند، اما وقتى كسانى كه دم از دين مى‌زنند خودشان اهل عمل نباشند، حرفشان در ديگران اثر نمى‌كند و موجب بدبينى مردم به دين نيز خواهد شد. امام صادق(عليه السلام) در وصيت خود، خطاب به شيعيان، نسبت به اين مسأله تأكيد كرده‌اند. اين توصيه بايد نصب‌العين همه كسانى باشد كه ادعا مى‌كنند پيرو ايشان هستند و مذهب ايشان را ترويج مى‌كنند، راه آنان را صحيح مى‌دانند و به آن بزرگواران عشق مى‌ورزند.

وظيفه ما در مقابل دين خدا

امروز ما مخاطب اين سخن امام صادق(عليه السلام) هستيم و بايد دين خدا را جدّى بگيريم؛ هم عقايد