نام کتاب : پندهاى امام صادق علیه سلام نویسنده : مصباح یزدی، محمد تقی جلد : 1 صفحه : 54
وسيله آزمايش است و بايد پس از انجام آزمايش رها شود، ارزش تعلّق خاطرو پر كردن انديشه را ندارد؛ مثل برگ كاغذى است كه در جلسه امتحان به دانشآموز مىدهند تا پاسخ سؤالاتش را روى آن بنويسد؛ نبايد در فكر اين باشد كه كاغذ زيبايى است يا نه، بايد به اصل امتحان بينديشد تا خوب از عهده آن برآيد.
مطلب دومى كه در آيه مزبور بدان اشاره شده، مقايسه اين نعمتها با نعمتهاى اخروى است. تعبيرى كه قرآن در اين مورد به كار مىبرد تعبيرى پرمعنا و دقيق است: و رزقُ ربِّك خيرٌ و اَبقى؛ خداوند رزق آخرت را به خصوص به خودش منتسب مىكند. اين مطلب وقتى خوب وضوح مىيابد كه توجه كنيم از نظر قرآن و تعاليم اسلامى، روزى دهنده خداوند است: إِنَّ اللّهَ هُوَ الرَّزّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتِينُ. همه نعمتهاى اين دنيا هم در واقع روزىهايى است كه خداوند به انسان داده است. در عين حال مىفرمايد: به اين نعمتها كه در واقع، وسيله آزمايش است چشم ندوز، رزق مخصوص خدا چيز ديگرى است؛ رزقُ ربِّك؛ همان رزقى كه درباره شهدا مىفرمايد: عِنْدَ رِبِّهِمْ يُرزَقُونَ.[1] چنين رزقى است كه ارزش دارد انسان به دنبال آن باشد و بدان اهتمام ورزد.
شرف رزق خداوند بر روزىهاى دنيوى
اين نكته را بايد توجه داشت كه از يك نظر، همه رزقها رزق خدا است، اما آنچه تشريفاً منسوب به او است از ارزشى والا برخوردار است؛ مثل اينكه كعبه را «بيتى»[2] معرفى مىكند، در حالى كه همه بيوت متعلَّق به او است. چنين اضافهاى را «اضافه تشريفى» مىگويند؛ يعنى، به دليل شرافتى كه برخى چيزها دارند، خداوند آنها را به خودش منتسب مىكند. نمونه ديگر اين مطلب در عبارت «نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي»[3] است. هر جنبندهاى كه روحى دارد روحش از آنِ خدا است، اما خداوند فقط روح انسان را روح خودش ناميده است.
بنابراين اولا، نعمتهاى دنيوى، همه وسيله آزمايش انسان است. ثانياً، هيچكدام از آنها را نمىتوان رزق الهى دانست؛ رزق خدايى، كه مورد نظر خداى متعال است، آن است كه در
[1] آل عمران (3)، 135. [2] بقره (2)، 135. [3] حجر (15)، 29.
نام کتاب : پندهاى امام صادق علیه سلام نویسنده : مصباح یزدی، محمد تقی جلد : 1 صفحه : 54