كه كارمان از ارزش واقعى بى‌بهره است و در حين يا پس از انجام عمل، آن را فاسد كرده‌ايم؛ مثلا، وظيفه ما اين است كه نماز بخوانيم. خوشحال هم هستيم از اين‌كه نماز مى‌خوانيم، درجماعت هم شركت مى‌كنيم تا ثواب بيش‌ترى ببريم؛ اما توجه نمى‌كنيم كه آيا نمازمان درست و مورد قبول خداوند هست يانه؛ آيا ريايى مرتكب نمى‌شويم؟ آيا شرايط حسن عمل را رعايت مى‌كنيم؟ پس از انجام كار، با عجب و غرور، نتيجه آن را از بين نمى‌بريم؟ يا اگر مثلا انفاق مى‌كنيم آيا با منّت گذاردن، اجر كارمان را تباه نمى‌سازيم؟... بنابراين بايد به شرايط صحت و قبولى اعمال نيز توجه كنيم.