داستان از اين قرار است كه روزى حضرت عيسى(عليه السلام) از حواريون خود سؤال كردند، اگر شما در جايى ببينيد يكى از دوستان و برادرانتان هنگام خواب لباسش كنار رفته و مقدارى از عورتش ظاهر شده است، آيا سعى مى‌كنيد كه او را بپوشانيد و يا اين‌كه عورتش را بيش‌تر مكشوف مى‌سازيد؟ آنها در پاسخ گفتند: روشن است، سعى مى‌كنيم عورتش را بپوشانيم. حضرت فرمودند: خير، شما اين كار را نمى‌كنيد، بلكه همه آن را نمايان مى‌كنيد. آنها از اين سخن حضرت عيسى(عليه السلام) تعجب كردند، اما متوجه شدند كه در اين پرسش و پاسخ سرّى نهفته است. حضرت عيسى(عليه السلام) با اين كار مى‌خواستند به ياران و شاگردانشان بفهمانند كه حق مؤمن بر مؤمن اين است كه عيب او را بپوشاند و نه تنها آن را بازگو نكند، بلكه اگر مى‌تواند پرده‌پوشى هم بكند تا آبرويش محفوظ بماند.

بنابراين اگر انسان كار بدى از كسى سراغ دارد نه تنها نبايد از او غيبت كند و بدى او را براى ديگران بازگو نمايد، بلكه بايد سعى كند كه اين عيب مكشوف نشود و مكتوم باقى بماند؛ يعنى خطايى كه از او سر زده در بين مردم و مسلمان‌ها زبان به زبان پخش نگردد.

البته مسأله امر به معروف و نهى از منكر، موعظه و ارشادكردن وظيفه ديگرى است كه شرايط خاص خودش را دارد. در هر حال اگر ما واقعاً مى‌خواهيم عيب كسى را برطرف نماييم، بايد در خلوت و آن هم به گونه‌اى كه متوجه نشود ما عيبش را مى‌دانيم، وى را نصيحت و ارشاد كنيم.

مبارزه با خواهش‌هاى نفسانى

انسان براى دست‌يابى به اهداف مادى و معنوى خود، به اسباب و وسايلى نياز دارد. اين اسباب و وسايل دو گونه‌اند: يا ايجابى و ثبوتى‌اند يا سلبى و عدمى. بديهى است در بيش‌تر اوقات براى نيل به مقصود، «انجام» برخى از كارها ضرورى است. براى مثال، انسان گرسنه‌اى كه مى‌خواهد خود را سير كند، بايد اسباب و وسايل غذاخوردن را مهيا سازد و يا شخص جاهلى كه مى‌خواهد عالم شود، بايد مقدمات درس خواندن را فراهم آورد. اما به ندرت اتفاق مى‌افتد كه ما انسان‌ها براى رسيدن به هدفى، خود را مجبور به «ترك» فعلى نماييم. به عبارت ديگر، اسباب سلبى و شرايط عدمى در مقايسه با امور ايجابى و ثبوتى، در نزد ما از اهميت كم‌ترى براى رسيدن به هدف برخوردارند. مثلا، براى دست‌يابى به كمالات معنوى، بيش‌تر به واجبات و مستحبات مبادرت مى‌كنيم تا تركِ مكروهات و محرمات.