تنها قرب تو را مى‌خواهم و دوست دارم در جوار تو باشم. البته در جوار خدا بودن يعنى داشتن همه چيز، ولى توجه بنده عاشق اصلا به آنها نيست، بلكه فقط مى‌خواهد فاصله‌اى با خدا نداشته باشد؛ مثل عاشقى كه براى رسيدن به محبوبش همه مشكلات و سختى‌ها را تحمل مى‌كند تا هميشه در كنار او باشد، او اصلا متوجه نيست كه در آن‌جا چه به او مى‌گذرد، همين كه به محبوبش نزديك باشد، همه چيز برايش فراهم است. البته براى رسيدن به اين مقام، همّتى بلند لازم است تا آدمى به جاى اين‌كه تمام توجهش معطوف به رهايى از عذاب الهى و آتش جهنم و رسيدن به نعمت‌هاى بهشتى از قبيل حورالعين و قصرهاى مجلل و غذاهاى لذيذ و مانند آن باشد، توجهش را فقط به اين معطوف دارد كه آيا به خدا نزديك است يا خير.

راه رسيدن به مقام قرب خدا

راه اين‌كه توجه انسان تنها به قرب خدا باشد اين است كه آن‌چنان معرفت خدا و محبت او در دل ريشه بدواند كه انسان رضوان او را بر هر چيزى مقدم بدارد. لازمه رسيدن به چنين مقامى، فراهم نمودن مقدمات آن در همين دنيا است؛ زيرا وقتى انسان از اين دنيا رفت ديگر نمى‌تواند كارى انجام دهد كه به خدا نزديك شود. به ديگر سخن، همان‌گونه كه بايد براى نجات از عذاب جهنم و بهره‌مندى از نعمت‌هاى بهشتى، در همين دنيا تلاش كرد، كسى هم كه جوار خدا را مى‌خواهد بايد مقدماتش را در همين دنيا فراهم كند. جاذبه‌هاى دنيا، هوا و هوس‌ها و غرايز انسانى ممكن است ما را از آن هدف اصلى دور سازد و موجب شود تا براى رسيدن به آن آرمان بلند كم‌تر تلاش كنيم. ما بسيارى از اوقات فراموش مى‌كنيم كه دنبال چه هستيم و غافل مى‌شويم كه بايد به كجا و به چه مقامى برسيم. اما كسانى نيز داراى همتى بلند هستند به وجود چنين مقامى آگاهند و پيوسته دلشان مى‌خواهد به آن مقام برسند، اما نمى‌دانند در اين راه چگونه بايد با مشكلات مقابله كنند و موانع را از سر راه بردارند. مشكل آنها اين است كه نمى‌دانند چه كارهايى بايد انجام دهند تا بهتر و زودتر به اين مقام دست يابند.

مخاطبان حضرت در اين بخش از روايت، افرادى‌اند كه همّتشان ضعيف است و يا در صورت داشتن همت بلند، راه رسيدن به هدف را نمى‌دانند. حضرت به عبدالله بن جندب مى‌فرمايند: اگر مى‌خواهى با خداى صاحب جلالت مجاورت و همسايگى داشته باشى؛ يعنى آن‌قدر اوج بگيرى كه در ميان مخلوقات، نسبتت به خدا از همه بيش‌تر باشد و از مراتب پست