فرموده است: قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى.[1] اگر ـ العياذ بالله ـ خداوند اهل بيت(عليهم السلام) را دوست نمى‌داشت، ما چه محبتى نسبت به آنها مى‌داشتيم؟

به هرحال اگر انسان توانست به مقامى برسد كه قلبش سراسر مملو از محبت خداوند شود و ذره‌اى محبت غير خدا در آن نباشد، آن‌گاه به آن‌جا مى‌رسد كه فرمود: قَلْبُ المؤمنِ عرشُ الرّحمن.[2] اين كه فرموده‌اند قلب مؤمن عرش خداوند است، چنين قلبى منظور است، نه هر قلب و دل آلوده و ناپاكى. تا هنگامى كه در انسان آلودگى و محبت دنيا، هوس‌ها، علايق و محبت‌هاى شيطانى وجود دارد خداوند آن را عرش خود قرار نخواهد داد. راه رسيدن به چنان مقامى نيز چنگ زدن به دستگيره محكم الهى، پناه بردن به دامان خداوند و استعانت از ذات اقدس او است.

تمسك و اعتصام به خداوند

از جمله تعابير به كار رفته در ادبيات قرآنى «تمسك به عروة‌الوثقى» است. در آية‌الكرسى مى‌خوانيم: فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطّاغُوتِ وَ يُؤْمِنْ بِاللّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقى.[3] در سوره لقمان نيز چنين آمده است: مَنْ يُسْلِمْ وَجْهَهُ إِلَى اللّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقى.[4] ترجمه تحت اللفظى «عروة الوثقى» مى‌شود: «مطمئن‌ترين دستگيره». تمسك به عروة‌الووثقى يعنى چنگ زدن به مطمئن‌ترين دستگيره. در اين تعبير دقت و لطافتى نهفته است كه شايد كم‌تر به آن توجه مى‌شود و آن، دقت در اين مسأله است كه توجه كنيم اصولا چه وقت انسان به دستگيره‌اى مى‌چسبد و به آن چنگ مى‌زند. در حالت عادى انسان داعى ندارد دستش را به چيزى بگيرد و در آن چنگ بيفكند. دست خود را به چيزى گرفتن و چنگ انداختن در آن در وقتى است كه انسان با خطر سقوط مواجه باشد، وگرنه مادامى كه شرايط عادى است و انسان راحت ايستاده يا نشسته و احساس امنيت مى‌كند، به چيزى چنگ نمى‌زند.

قرآن با تعبير «عروة‌الوثقى» مى‌خواهد اين مطلب را به ما القا كند كه‌اى انسان متذكر باش كه تو هر آن در معرض سقوط هستى، گويى هر لحظه ميان زمين و آسمان رهايى، كه اگر به