در ادامه نيز تضمين مى‌كند كسانى كه چنين اوصافى دارند از هدايت الهى برخوردارند و رستگارى از آنِ ايشان است:

أُولئِكَ عَلى هُدىً مِنْ رَبِّهِمْ وَأُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُون؛[1] آنانند كه از هدايتى از جانب پروردگارشان برخوردارند و آنها همان رستگارانند.

همان‌گونه كه در جلسه گذشته توضيح داديم، از اين آيات شريفه استفاده مى‌شود كه «مفلح» و رستگار كسى است كه اهل «تقوا» باشد و «متقى» نيز كسى است كه داراى چنين اوصافى باشد. به عبارت ديگر، قرآن كريم در اين آيات، با مساوى دانستن «مفلحين» و «متقين»، بر اساس شيوه مألوف خود كه بدان اشاره كرديم، صفاتى را در معرفى آنان ذكر مى‌كند. اين شيوه در موارد مختلفى از قرآن كريم به كار رفته است، كه باز براى نمونه مى‌توان به اين آيه از سوره بقره، كه پيش از اين نيز آن را ذكر كرديم، اشاره كرد:

لَيْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللهِ وَالْيَوْمِ الآْخِرِ وَالْمَلائِكَةِ وَالْكِتابِ وَالنَّبِيِّينَ وَآتَى الْمالَ عَلى حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبى وَالْيَتامى وَالْمَساكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَالسّائِلِينَ وَفِي الرِّقابِ وَأَقامَ الصَّلاةَ وَآتَى الزَّكاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذا عاهَدُوا وَالصّابِرِينَ فِي الْبَأْساءِ وَالضَّرّاءِ وَحِينَ الْبَأْسِ أُولئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا وَأُولئِكَ هُمُ الْمُتَّقُون؛[2] نيكوكارى آن نيست كه روى خود را به سوى مشرق و [يا] مغرب بگردانيد، بلكه نيكى آن است كه كسى به خدا و روز بازپسين و فرشتگان و كتاب [آسمانى] و پيامبران ايمان آورَد، و مال [خود] را با وجود دوست داشتن آن به خويشاوندان و يتيمان و بينوايان و در راه ماندگان و گدايان و در [راه آزاد كردن]بندگان بدهد، و نماز را برپاى دارد و زكات را بدهد، و آنان كه چون عهد بندند به عهد خود وفا كنند، و در سختى و زيان، و به هنگام جنگ شكيبايانند؛ آنانند كسانى كه راست گفته‌اند، و آنان همان پرهيزگارانند.

صدر اين آيه اشاره دارد به برخى سنّت‌هاى قومى و قبيله‌اى بى‌پايه و اساس كه در زمان