بي‌فايده زيانبار است و بي‌دليل پولش را صرف خريد سيگار مي‌كند؛ اما با اين حال مي‌گويد به كشيدن سيگار عادت كرده‌ام و نمي‌توانم اين عادت بد را ترك كنم. اگر او از نيروي اراده كافي برخوردار بود و بر رفتار خود تسلط داشت، با پي بردن به زيان مصرف سيگار ، آن را كنار مي‌گذاشت. چنان كه درباره مرحوم آيت‌الله سيد احمد خوانساري(رحمه الله) گفته شده است كه ايشان مدتي به كشيدن سيگار عادت داشتند؛ اما وقتي پزشك به ايشان گفت سيگار براي شما ضرر دارد، ايشان سيگار را براي هميشه كنار گذاشتند.

نقش دلبستگي به دنيا در غفلت از آخرت

از آيه شريفه مورد بحث چنين استفاده شد كه برخي با اين كه به قيامت و معاد يقين و باور دارند و مي‌دانند در قيامت خداوند را ملاقات خواهند كرد؛ اما به تشكيك در آن مي‌پردازند و به لوازم پذيرش معاد و قيامت ملتزم نيستند. عامل بي‌توجهي به آخرت و بي‌اهميت بودن ملاقات با خدا براي آنان، دلبستگي و آرام گرفتن آن‌ها به زندگي دنيايي است كه چنان فريفته مظاهر دنيا شده‌اند و ثروت، جاه و جلال، لذت‌ها، برخورداري از مقام و موقعيت‌هاي اجتماعي و دنيوي چنان آنان را به خود مشغول داشته كه نمي‌توانند به آخرت بينديشند و بر اين باورند كه همه چيز در همين دنيا براي آن‌ها فراهم است و دغدغه‌اي جز دنيا ندارند. اين گروه غافل و دلبسته به دنيا، اگر داوري عقل را مي‌پذيرفتند و تسليم منطق عقل و وحي مي‌شدند، درمي‌يافتند كه دنيا