امینیه» که در سال 1222ق نوشته شده، به شماره 2969 موجود است.[1]

[از اوست:

ز گلبن تو نباشد گلی هوس ما را همین که غیر نچیند گل تو بس ما را]

میر عبدالباقی امامی*

میر عبدالباقی امامی، از شعرای اصفهان در قرن دهم هجری است. از مصاحبان و رفقای میر روزبهای صبری اصفهانی بوده و در شعر و شاعری طبعی خوش داشته است. این بیت از اوست:

تا به کی من چو ببوسم لب او را به خیال بود آزرده لبش چون نگرم روز وصال[2]

سیّد عبدالباقی بختیاری*

سیّد عبدالباقی بختیاری، تعزیه خوان و خواننده مذهبی است، معین البکاء اصفهان، بختیاری و شیراز بود و از ردیف های موسیقی اطلاع کامل داشته و در عهد ناصرالدین شاه، تعزیه هایی را ترتیب می داده و به تربیت تعزیه خوان ها می پرداخته و در بعضی از آنها شبیه حضرت عباس می شده است.[3]

عبدالباقی گنابادی تونی

عبدالباقی بن بدیع الزمان [گنابادی تونی]، از فضلای قرن یازدهم هجری و از شاگردان ملاّ محمّدتقی مجلسی است. [او در سال 1056ق نسخه ای از «تهذیب

[1] فهرست مرکزی دانشگاه تهران، ج10، ص1868.

[2] تذکره عرفات العاشقین، ج4، ص2557.

[3] دانشنامه هنرمندان ایران و جهان اسلام، ص377.