«جلوه های عرفانی» در سال 1381ش به چاپ رسیده است.

او در روز 5 اردیبهشت سال 1384ش در اصفهان از دنیا رفت و در قبرستان جدید اصفهان (باغ رضوان) به خاک سپرده شد.

از اوست:

ز چشمش تا به مژگان خواب ریزد به جام دل شراب ناب ریزد

به گیسویش وزد هر دم نسیمی از آن صدها دل بی تاب ریزد

ز رخسارش فروغ عالم آرا درون چشمه مهتاب ریزد[1] ]

عباسی اصفهانی*

عباسی، از سادات و شعرای اصفهان در قرن یازدهم هجری بوده و به خاطر منادمت شاه عباس اوّل «عباسی» تخلّص می کرد. سفری به هند رفته و اوحدی بلیانی در سال 1005ق در «اجمیر» هند او را دیده است.

از اوست:

جز حرف قتلم آن بت بدخو نمی کرد با من سخن به جز خم ابرو نمی کند[2]

میرزا عبدالأئمه طوسی

میرزا عبدالأئمه طوسی فرزند میرزا علینقی ملاّباشی، فاضل محترم. از وکلاء مبرّز دادگستری، متوفی 20 جمادی الثّانی 1368ق مدفون در تکیه بروجردی در تخت فولاد

[1] تذکره شعرای معاصر اصفهان، ص131؛ جلوه های عرفانی: مقدمه؛ تذکره شعرای استان اصفهان (ویرایش دوم) ، ص159؛ بزم ادب، ص341.

[2] تذکره روز روشن، ص521؛ تذکره غنی، ص87؛ منتخب اللطایف، ص455؛ تذکره عرفات العاشقین، ج4، ص2584.