ضمن مرثیه ای مادّه تاریخ او را چنین سروده است:

سال وفات وِرا، خامه «برنا» نوشت: «مکین مینو شود سالم اهل سخن»]

از اوست:

تا گشته ام بر آن بت لیلی صفت اسیر دیوانه وار کوه و بیابانم آرزوست

بی ماه عارض تو شده روز من چو شب نور رخت به کلبه ویرانم آرزوست

از بس که خار هجر خلیده به پای دل از باغ وصل تو گل و ریحانم آرزوست[1]

عیسی قلی خان بختیاری

عیسی قلی خان [بهادرزاده] متخلّص به «عیسی» [فرزند موسی خان بهادرالسّلطنه بختیاری] در سال 1330ق متولّد شده و در محل تولّد خویش به اندازه مقدور تحصیلات کرد و سپس به زراعت و شکار روزگار گذراند. گاهی شعر می سرود.[2] [تحصیلات ابتدائی را در مدرسه بختیاری شهرکرد انجام داد. مدتی در اصفهان و تهران بود. زمانی هم در دوران قدرت خوانین در کرمان مصدر خدماتی گردید. اخیرا به کمک سلطان مراد بختیار در کارخانه قند اصفهان به کار مشغول شد.[3] وی سرانجام در روز 11 1365ش وفات یافته و در قطعه 6 قبرستان باغ رضوان اصفهان مدفون شد.[4] ]

این بیت از اوست:

سخن از لبت شیرین چو بیاید به میان یادی از درد درون دل فرهاد کنید

[1] تذکره شعرای معاصر اصفهان، صص 234 و 235؛ بزم ادب، ص196؛ راز دل نصیر، ص169؛ تذکره شعرای استان اصفهان، (ویرایش دوم) ، ص365.

[2] تذکره شعرای معاصر اصفهان، ص337.

[3] شناخت سرزمین بختیاری، ص526.

[4] سایت اینترنتی یادبود (آرامستان های اصفهان) .