ای فلک آستان خاک دَرَت تارک آرای خلق ایام است

وی قمر پاسبان که گرد رهت توتیابخش چشم اجرام است[1]

شیخ عماد اِرفع تبریزی

شیخ عماد بن ابراهیم تبریزی، شاعر ادیب، [از سخنوران قرن یازدهم هجری.] در مسجد جامع عباس آباد اصفهان حجره داشته و عمر را به قناعت و درویشی به سر آورده و بر فقر و مسکنت خود صبر نموده است. شعر نیز می سروده و «اِرفع» تخلّص می کرده است. این رباعی از اوست:

خواهی که دلت محرم اسرار شود از جمله علم حق خبردار شود

از گریه بشو غبار آیینه دل مگذار ز گرد معصیت تار شود[2]

عماد حسینی

عماد بن حیدر حسینی، [از فضلاء قرن دوازدهم هجری.] مجموعه ای از چند رساله را در سال 1111ق در مدرسه باب القصر اصفهان به خط نستعلیق نوشته است. این مجموعه به شماره 1157 در کتابخانه مدرسه فیضیه قم موجود است. و شامل: 1. «رساله در جفر» 2. «حاشیه بر شرح الملحض» قاضی زاده رومی، از بیرجندی 3. «تشریح الافلاک» شیخ بهائی4. «شرح بر شرح چغمینی» می باشد.[3]

[1] تذکره مدایح الحسینیه: مخطوط، ص442.

[2] تذکره نصرآبادی، ج1، ص577؛ دانشمندان آذربایجان، ص37؛ لغت نامه دهخدا: ذیل «ارفع»، ص1871 و ذیل «عماد تبریزی»، ص299؛ الذریعه، ج9، ص68.

[3] فهرست فیضیه، ج2، ص61؛ بیان المفاخر، ج2، صص 296 و 297.